Ambicje Francois Mitterranda zaspokoiła ekscentryczna szklana piramida na dziedzińcu Luwru, Bastille Opera i Biblioteka Narodowa. Jacques’a Chiraca – Muzeum Afryki, Azji, Oceanii i obu Ameryk. Sarkozy ma plany bardziej dalekosiężne. Chce przeobrażenia całej aglomeracji paryskiej. Rozmach tych planów porównuje się do XIX–wiecznej przebudowy Paryża dokonanej przez barona Haussmanna, który zmienił oblicze miasta, wytyczając szerokie bulwary, oś widokową Champs Elysees i budując nowe gmachy. Teraz chodzi o scalenie centrum Paryża z przedmieściami i miastami satelitami.
Wśród autorów nowych projektów urbanistycznych jest aż trzech laureatów prestiżowej nagrody Pritzkera: Brytyjczyk Richard Rogers i Francuzi Jan Nouvel oraz Christian Portzamparc. Nouvel twierdzi, że Paryż powinien zachować rolę niepowtarzalnego centrum kultury. Proponuje zatem, by respektować wszystko, co w nim zbudowano, wzbogacając jednak historyczną architekturę o nowoczesne technologie podnoszące standard życia. Chce także zaznaczyć mocniej punkty o szczególnych walorach krajobrazowych, rozbudowując widokowe tarasy, pokazujące miasto tonące w zieleni.
Rogers, współtwórca Centrum Pompidou, paryskiej ikony architektury XX wieku, jest świadomy, że scalenie różnych dzielnic aglomeracji to karkołomne zadanie. Ale możliwe, jeśli rozbuduje się sieć komunikacyjną. Rogers marzy też o dzielnicach zielonych bulwarów i ogrodów na dachach.
Christian de Portzamparc zaprojektował trasę szybkiej kolei wokół paryskiej obwodnicy i przekonuje do budowy olbrzymiej stacji kolejowej na północy Paryża w Aubervilliers.
Roland Castro wyczulony jest na polityczne i społeczne aspekty urbanistyki. Na przedmieściach w Corneuve, wsławionych zamieszkami imigrantów w 2005 roku, chciałby stworzyć odpowiednik nowojorskiego Central Parku. A w całej aglomeracji wytyczyć komunikacyjne pętle, nieniszczące „zielonych“ terenów miasta.
