Należy do grupy tzw. stararchitektów, takich jak Norman Foster, Rem Koolhaas, czy Frank Gehry. Projekty Libeskinda zaliczane są nurtu dekonstruktywizmu w architekturze o ekspresyjnej bryle, ostrych krawędziach i gwałtownie łamanych liniach.
Wielka kariera Daniela Libeskinda rozpoczęła się od zwycięstwa w konkursie na Muzeum Żydowskie w Berlinie w 1989 roku. Muzeum zostało otwarte w 2001 roku. Z zewnątrz obiekt przypomina kształtem błyskawicę lub poszarpaną gwiazdę Dawida. Jego architektura ma bardzo rozbudowany program symbolicznych znaczeń, odwołujących do historii Żydów w Europie. Gmach przecinają trzy osie: Oś ciągłości historii, Oś emigracji, prowadząca do Ogrodu Wypędzonych (z 48 słupami wypełnionymi ziemią z Izraela; ogród pochylony jest pod kątem 12 stopni, co wzmaga poczucie dezorientacji) oraz Oś Holocaustu, którą kończy Wieża Holokaustu z pustą betonową przestrzenią (jedynym źródłem światła jest w niej wysoko umieszczona szczelina). Sama architektura jest tu naładowana emocjami, oddającymi bolesne przeżycia i grozę Holokaustu .
Za Muzeum Żydowskie w Berlinie, które stało się jedną z architektonicznych ikon miasta, Libeskind otrzymał Niemiecką Nagrodę Architektoniczną.
Od Warszawy do Singapuru
Dzieła Libeskinda można podziwiać w wielu krajach Europy, w Stanach, Kanadzie, Korei, Singapurze. W Warszawie mamy niezwykle dzieło architekta – apartamentowiec Złota 44, w sąsiedztwie Dworca Warszawa Centralna, konkurujący z Pałacem Kultury i Nauki. Ten 52 kondygnacyjny budynek z ekskluzywnymi apartamentami z panoramicznymi widokami otwarty został w 2016 roku. Ma 192 m wysokości. Wygięty graniastosłup jest dynamiczny, kojarzący się z żaglem, a według architekta zainspirowany został skrzydłem orła, wzbijającego się ku niebu. Sam Libeskind podczas otwarcia obiektu mówił: „Złota 44 to mój wkład w panoramę Warszawy, w kraj, z którego pochodzę i jego przemianę, odrodzenie. /…/ Dorastałem pod ciemnymi chmurami komunizmu i totalitaryzmu, a teraz Polska jest wolnym i otwartym społeczeństwem.”
Daniel Libeskind urodził się 12 maja 1946 roku w Łodzi w rodzinie polskich Żydów (jego rodzice wojnę przeżyli na zesłaniu w głąb ZSRR). W 1957 roku wraz z rodziną wyemigrował z Polski do Izraela. A w 1960 roku jego rodzina przeniosła się do Stanów Zjednoczonych. Tam Daniel Libeskind skończył architekturę w 1970 roku w szkole Cooper Union for the Advancement of Science and Art w Nowym Jorku. I dwa lata później podyplomowe studia na wydziale Historii i Teorii Architektury w School of Comparative Studies na uniwersytecie w Essex w Anglii. Wykładał na wielu uczelniach, m.in.. w 1975-1985 był dyrektorem wydziału architektury w Cranbrook Academy of Art w Bloomfield Hills w stanie Michigan
