Dzień, w którym zabrakło kwiatów

Było południe, niedziela,12 września 2004 roku. W domu Krystyny i Janusza Mazurków w Niemstowie pod Cieszanowem (Podkarpackie) wyłączono telewizor, radio. To był rytuał, odkąd ich syn – 25-letni Piotr wyjechał na misję do Iraku. Umówili się, że będzie dzwonił w każdą niedzielę o 12.30. Ale tego dnia telefon milczał.

– Pewnie dostał jakieś zadanie i zadzwoni wieczorem – uspokajał żonę Janusz Mazurek. Przekonał ją, by iść do znajomych na grilla. Chwilę później zobaczyli na drodze ich drugiego syna. Marcin – brat bliźniak Piotra – szedł w asyście żołnierzy. Za nimi mieszkańcy wsi.– Oni już wiedzieli – wspomina pan Janusz. – My też – płacze pani Krystyna.

– Wojskowi zachowali się z klasą i przekazali nam tragiczną informację przed podaniem do mediów – wspomina Marcin. Dopiero później na czerwonym pasku kanałów telewizyjnych pojawiła się informacja, że w Iraku zginęło trzech polskich żołnierzy: ppor. Daniel Różyński i st. szeregowy Grzegorz Nosek, obaj z 16. Brygady Desantowo-Szturmowej z Krakowa oraz ppor. Piotr Mazurek z 15. Mazurskiego Batalionu Saperów w Orzyszu. Zamachu dokonali terroryści z oddziału Abu Musaba al Zarkawiego.

Tamtej niedzieli dowódca saperów Piotr Mazurek dostał zadanie: rozbroić ładunki wybuchowe. W drodze powrotnej, około 30 kilometrów od obozu Babilon, patrol został zaatakowany przez terrorystów. Piotr jechał z przodu konwoju i był już poza linią ostrzału. Mógł wrócić do obozu.

Postanowił jednak przyjść z odsieczą kolegom. Razem bronili się przez godzinę. Piotr wyrzucał z samochodów zebrane wcześniej materiały wybuchowe, by nie eksplodowały podczas ostrzału. – Koledzy syna opowiadali mi, że odparli atak i on siedział już w Starze gotowy do odjazdu – opowiada ojciec. Nagle granatnik roztrzaskał kabinę samochodu. Przeciął tętnicę podporucznika.

Piotr i Marcin razem chodzili do Liceum im. Tadeusza Kościuszki w Lubaczowie. – Piotrowi imponował patron szkoły – wspomina ojciec. Może dlatego po liceum wybrał Wyższą Szkołę Oficerską im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu. Marcin był bardziej stateczny, kontaktowy. Wybrał prawo na UMCS i teraz robi aplikację prokuratorską. Matka namawiała Piotra, by też poszedł na prawo lub jak ona został nauczycielem.

– Piotr uwielbiał wf i historię – wspomina nauczycielka z podstawówki Stanisława Chomyszyn. W trzeciej klasie liceum zaczął intensywnie ćwiczyć. – Na basen musiałem go wozić aż do odległego o 60 km Przemyśla – opowiada ojciec.

Do szkoły oficerskiej we Wrocławiu Piotr dostał się bez problemów. Od tamtej pory z rzadka odwiedzał dom rodzinny.

– Dzwonił i wysyłał te piękne kartki z życzeniami – mówi pani Krystyna. Nie zwierzał się z tego, jak mu jest w wojsku, co robi.

O tym, że skończył szkolenie skoczków spadochronowych dowiedzieli się po jego śmierci. – Gdy zobaczyłem, w jak spartańskich warunkach mieszkał na studiach, w porównaniu z tymi, które ja miałem w Lublinie, to zrozumiałem, że on poświęcił się dla służby wojskowej – opowiada brat Marcin. Podczas studiów Piotr poznał Agnieszkę, studentkę tej samej uczelni. Planowali ślub po jego powrocie z misji.

Rozkaz wyjazdu numer 132/PERS/P1 dostał 24 czerwca 2004 roku podpisany przez generała Czesława Piętasa. Pojechał miesiąc wcześniej w zastępstwie kolegi, którego syn poważnie zachorował. Rodzice prosili go i błagali, by nie jechał. Najbardziej przeciwna była Agnieszka. W Iraku w tym czasie było wyjątkowo niebezpiecznie. Dwa miesiące przed wyjazdem Piotra zginął Waldemar Milewicz. Ale Piotr powtarzał, że to jest wojsko i musi się sprawdzić w wojennych warunkach. Tłumaczył, że polscy żołnierze jadą właśnie po to, by nie ginęli niewinni ludzie.

Przed wyjazdem pojechał do spowiedzi w klasztorze w Leżajsku. – Długo klęczał przy konfesjonale. To była spowiedź z całego życia – wspomina Marcin. Koledzy z misji wspominali, że codziennie głośno się modlił na różańcu.

Ostatni raz widzieli go na lotnisku w Gdańsku. – Zdążyłam mu tylko przez płot podać czerwoną różę – opowiada matka.

Piotr miał najpiękniejszy pogrzeb w historii Cieszanowa, gminy, do której należy jego rodzinna wieś Niemstów. W miejscowych kwiaciarniach tego dnia zabrakło kwiatów. Ściągano wieńce aż z Lubaczowa. Wszyscy chcieli wiązanki z białych lilii i czerwonych róż. Tylu ludzi przyszło pożegnać Piotra, że nie mieścili się na cmentarzu.

W rocznicę śmierci w kościele w Niemstowie odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą Piotrowi. Burmistrz Cieszanowa Zdzisław Zadworny, który do dziś stara się pomagać rodzinie Mazurków, zapowiada, że już wkrótce jedna z miejskich ulic otrzyma jego imię. Pośmiertnie dostał stopień porucznika, a prezydent Aleksander Kwaśniewski odznaczył go Krzyżem Zasługi za Dzielność. Od biskupa polowego WP dostał medal Militio Pro Christo.

– Minęły już trzy lata, a ta śmierć tak boli. Nie sądziłam, że moje życie tak nagle może się zmienić – płacze Krystyna Mazurek.

Oboje rodzice dziękują „Rzeczpospolitej” za podjętą akcję wspierania rodzin żołnierzy. – Nie chodzi o pieniądze, aleo pamięć – podkreślają. ?