Kociarzem Roku 2010 - Krystyna Pomarańska

W czwartek, 17 lutego, obchodzimy Światowy Dzień Kota – święto które wzięło swój rodowód ze spotkań rzymskich miłośników kotów. Czy jest ono nam potrzebne?

Krystyna Pomarańska:

Akcja pełni ważną rolę. Dobrze, że trafiła i do nas. Przypomina, że zwierzaki potrzebują naszej pomocy. Z roku na rok zmienia się nasze nastawienie do nich. Jednak niestety ciągle jest dużo przypadków barbarzyństwa.

Pamięta pani swojego pierwszego kota?

Była to kotka. Trafiła do mnie w ciężkim stanie: odwodniona i z powybijanymi zębami. Nigdy nie miałam zdrowego kota. Zawsze były to zwierzaki, które potrzebowały natychmiastowej opieki.

Z psami ma pani podobnie?

Zwykle trafiają do mnie zagłodzone lub skatowane. Niedawno przygarnęłam psa, który był tak pobity, że weterynarz mógł go tylko uśpić. Co ciekawe, resztkami sił przyczołgał się do mojego podwórka. Zęby mu wisiały... Różne rzeczy widziałam, ale do takich sytuacji nie można się przyzwyczaić.

Skąd bierze pani siłę?

Jestem już zmęczona. Pracuję jedynie dorywczo. Mam chory kręgosłup, orzeczenie o niepełnosprawności. Gdybym miała chociaż jakąś pracę... zwierzaki chorują, trzeba im zapewnić jedzenie. Niektórzy podrzucają mi karmę. Weterynarze liczą zabiegi po kosztach. Bez ich pomocy nie dałabym rady.

To prawda, że aby wykarmić bezdomne zwierzęta wolała pani jeździć do pracy 12 km rowerem niż wydać pieniądze na bilet?

Odkąd pamiętam miałam trudną sytuację. Zawsze oszczędzałam, aby nakarmić zwierzaki. Jaki jest sens, jeśli żyje się tylko dla ludzi? Tłumaczę to innym, ale mieszkam w środowisku wiejskim i nie zawsze jest to proste...

Czego pani teraz najbardziej potrzebuje?

Wszystkiego. Lekarstw. Koci katar prześladuje moje koty. Muszę je zaszczepić, a mnie na to nie stać. Co je zaleczę, to znów chorują. Przydałby mi się transporter. Jeden mam w domu. Koty go uwielbiają. Zresztą byłabym wdzięczna za jakąkolwiek pomoc. Bardzo jest mi potrzebna.

Bezdomnymi psami i kotami opiekuje się pani od dawna. Jak na to reagują inni?

Większość osób uważa, że jestem nienormalna. Ale wobec tego, że ktoś krzywdzi psa, np. trzymając go na krótkim łańcuchu przechodzą obojętnie.