Zabawna komedia o cynicznym świecie

Kompozytor muzyki sakralnej Kostek (Marcin Dorociński) zakochuje się w 29-letniej Lunie (Magdalena Boczarska). I to od pierwszego wejrzenia. Jest tylko jeden problem. Zupełnie do siebie nie pasują.

[srodtytul]Ofiary hipokryzji[/srodtytul]

Kostek pochodzi z ultrakonserwatywnego środowiska. Jego wujem jest ksiądz Leon (Bronisław Wrocławski) – ojciec dyrektor Radia Zawsze Dziewica, które nakłania kobiety do pozostania w czystości.

Luna jest natomiast twardą dziewczyną. Uczy kobiety krav magi – izraelskiej sztuki samoobrony. I nie cierpi mężczyzn. Po nieudanym związku z telewizyjnym dziennikarzem Norbertem Plesicą (Tomasz Karolak) weszła w środowisko polskich feministek i związała się z ich liderką Klarą Rojek (Iza Kuna).

A zatem komedia o przyciąganiu się przeciwieństw, przebiegająca wedle oklepanego wzorca: "kto się na początku czubi, ten się w finale zakocha"? Owszem, tandem Andrzej Saramonowicz (scenariusz) i Tomasz Konecki (reżyseria) wykorzystuje ten schemat. Można jednak odnieść wrażenie, że konwencja miłosnej komedii jest dla nich wybiegiem, by ukazać, jak dwa fundamentalizmy – skrajnie konserwatywny i radykalnie feministyczny – zawłaszczają pojęcie miłości i wyobrażenie o roli kobiety w społeczeństwie.

Skecze i żarty, do których twórcy przyzwyczaili widzów w "Testosteronie", a także "Lejdis", są tym razem wyraźnie podszyte goryczą. Oglądamy opowieść o ofiarach hipokryzji i bezwzględności środowisk, z których się wywodzą.

Ojciec Leon żąda od Kostka kolejnych oratoriów, sugerując, że w ten sposób zdobędą pieniądze na sfinansowanie pobytu matki Konstantego w szpitalu psychiatrycznym. Oczywiście manipuluje naiwnym bratankiem.

Oratorium potrzebne jest mu wyłącznie do promowania własnej stacji. Organizuje również kampanię medialną wokół pielgrzymki dziewic do Częstochowy, by w ten sposób nagłośnić stawianie wzdłuż dróg billboardów z hasłem "Jezus prosi, zwolnij". Wielomilionowy przetarg na ich produkcję wygrał, owijając sobie wokół palca parlamentarzystów.

O kasę chodzi także Klarze Rojek. Jej akademia Wolna Polka ma długi. Jak ratować biznes? Trzeba nakręcić pornola, ale reklamowanego jako erotyczny film feministyczny. Do zagrania głównej roli Klara namawia Lunę, przekonując dziewczynę, że musi poświęcić się dla ruchu.

[srodtytul]Sporo cierpienia[/srodtytul]

Hasła kobiecej czystości lub wyzwolenia spod rządów patriarchatu okazują się puste, a głoszący je ludzie podobni do siebie – tak samo cyniczni, groteskowi, żerujący na ludzkiej krzywdzie.

Oczywiście Konecki i Saramonowicz nie analizują dogłębnie radykalnych ideologii, bawią się jedynie nawiązaniami do rzeczywistości. Mają świadomość, że ich wierna publiczność, złożona głównie z kobiet, czeka na rozrywkowe kino o sile miłości. Dlatego telenowelę łączą z absurdalną komedią, a dosadny humor z liryzmem. Zadziwia jednak to, że najwięcej jest w tej mieszance bólu i cierpienia.