Najpierw tworzyła prace realistyczne i prawie abstrakcyjne, przedstawiające kobiety i przywołujące wojenną traumę. Kiedy zamieszkała na stałe w Paryżu (w 1963 r.), zaczęła eksperymentować z tworzywami sztucznymi (poliester i poliuretan). Powstały wówczas m.in. rzeźby, odlewy własnego ciała. Gdy była już poważnie chora na raka, stały się zbiorem jej pamiątek. Zatapiała w nich części bielizny, kawałki gazy, fragmenty fotografii („Pogrzeb Aliny”, 1970 r.).
Tworzyła też serie zniekształconych autoportretów („Nowotwory” i „Nowotwory uosobione”). W pracy „Łza” (1971 r.) widać cierpienie i bezsilność. Ze zmiętej gazy „skapuje” kropla w kształcie kobiecej piersi. Wykorzystywała również odlewy ciała swojego syna (cykl „Zielnik”, 1972 r.); cięła je, gniotła i rozpłaszczała na podłożu, jakby na kartach zielnika.
Urodziła się w Kaliszu. Zmarła w Praz-Coutant we Francji. Podczas wojny była więziona w getcie i obozach koncentracyjnych. Studiowała w Wyższej Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze oraz w paryskiej Ecole des Beaux Arts (1947 – 1950).
