Polskie drogie surfowanie

Im bardziej rozwinięty i konkurencyjny rynek telekomunikacyjny, tym niższe ceny oferowanych usług stacjonarnych – taka prawidłowość wyłania się z danych na temat cen łączy internetowych w wybranych europejskich krajach. „Rz” porównała, ile trzeba zapłacić za jeden megabit przepływności łącza internetowego, czyli podstawową jednostkę miary jego prędkości. Choć brak jest oficjalnej definicji łącza szerokopasmowego, to przyjmuje się, że taka prędkość transmisji umożliwia swobodne korzystanie z usług multimedialnych.

[srodtytul]Różnice w zamożności[/srodtytul]

W przypadku domowego łącza stacjonarnego 1 Mb/s najmniej kosztuje w Wielkiej Brytanii – nieco powyżej 1,3 euro miesięcznie. Relatywnie mało, choć już wyraźnie więcej niż 2 euro miesięcznie za 1 Mb/s trzeba zapłacić w Austrii, Czechach i w Rumunii.

[wyimek][srodtytul]59 proc.[/srodtytul] polskich gospodarstw domowych w 2009 r. miało dostęp do sieci (wg Eurostatu)[/wyimek]

Warto jednak porównać, jak stawki te mają się do siły nabywczej obywateli tych krajów. W Austrii stosunek ceny stacjonarnego 1 Mb/s w stosunku do rocznego PKB per capita jest ponad trzy razy niższy niż w Rumunii. W Polsce ten wskaźnik jest aż ośmiokrotnie gorszy niż w Austrii. Niewiele płacimy za Internet, ale niewiele też zarabiamy.

Niskie ceny jednego megabita na danych rynkach wynikają zwykle z dobrze rozwiniętej w tych krajach infrastruktury światłowodowej, która pozwala oferować klientom łącza o przepływnościach od kilkunastu do kilkudziesięciu Mb/s w cenach podobnych do znacznie wolniejszych łącz w innych krajach.

Uwagę zwracają niskie ceny w Rumunii osiągnięte dzięki intensywnym inwestycjom w infrastrukturę światłowodową w ostatnich latach. Jak podaje firma Akamai, średnia prędkość stacjonarnego łącza internetowego w Rumunii to 6,2 Mb/s, a 42 proc. łącz w tym kraju ma przepływność większą niż 5 Mb/s.

W krajach mogących pochwalić się najtańszym stacjonarnym megabitem praktycznie nie występują już oferty łącz o przepływności 512 kbps, czyli pół megabita, które wciąż można znaleźć np. na Słowacji. Warto zauważyć, że Wielka Brytania, gdzie jeden megabit kosztuje obecnie najmniej, to rynek, na którym dokonał się funkcjonalny podział dominującego operatora – BT (dawniej British Telecom), na część zarządzającą infrastrukturą i sprzedającą dostęp do niej innym firmom telekomunikacyjnym oraz część zajmującą się detaliczną sprzedażą usług.

[srodtytul]Uwaga na najtańsze oferty[/srodtytul]

Wyliczone przez „Rz” średnie ceny 1 Mb/s w niektórych przypadkach są zakłócone przez ekstremalnie drogie oferty z najniższej półki. Jeden z takich przypadków odnotowaliśmy w Słowenii, gdzie 1 Mb/s dostarczony przez operatora SIOL Zacetek kosztuje aż 23,25 euro miesięcznie. W tym samym kraju firma T-2 oferuje łącza (Internet FTTH 1) o przepływności 10 Mb/s za 19 euro.

Drogie oferty usług o najniższych parametrach wpływają też na średnie ceny 1 Mb/s na Słowacji i w Hiszpanii. Biorąc pod uwagę komfort korzystania z sieci o prędkości poniżej 1 Mb/s, jasne się staje, że wybór łącza z najniższej półki cenowej jest uzasadniony, tylko gdy konieczne jest uzyskanie jakiegokolwiek dostępu do sieci minimalnym kosztem.  

[srodtytul]Deklaracje a rzeczywistość[/srodtytul]

Ceny Internetu mobilnego, w przeciwieństwie do łączy naziemnych, są znacznie trudniejsze w analizie. Jak widać w tabeli, w kilku przypadkach (Polska, Słowenia, Niemcy, Węgry) cena mobilnego 1 Mb/s jest znacznie mniejsza niż tej samej prędkości dostarczonej przez kabel do domu. Oznaczałoby to, że oferowane mobilne łącza przy podobnej cenie są znacznie szybsze od stacjonarnych (a tak nie jest) albo od nich kilkukrotnie tańsze (co też jest nieprawdą).

Znacząca różnica w cenach wynika z dużych maksymalnych prędkości łącz mobilnych, jakie deklarują operatorzy, np. polski Plus (do 21 Mb/s). Jednocześnie w wielu przypadkach firmy telekomunikacyjne nie określają gwarantowanej prędkości łącza, tak jak robią to często operatorzy usług stacjonarnych, np. UPC Polska. W takich przypadkach „Rz” w obliczeniach brała pod uwagę maksymalne prędkości łącz, zdając sobie jednak sprawę, że choć osiągnięcie maksymalnych transferów danych jest możliwe, ale w codziennym, prawdziwym użytkowaniu mobilnego łącza rzadko spotykane. Głównym powodem jest lawinowo rosnąca ilość danych przesyłanych za pośrednictwem sieci mobilnych. 

Rosnący ruch w sieciach mobilnych jest skutkiem coraz większej popularności smartfonów z dostępem do Internetu. Dysproporcja między deklarowaną maksymalną, a realną prędkością mobilnego łącza może się jeszcze bardziej powiększać – firma Cisco przewiduje, że ilość przesłanych przez sieci komórkowe danych za cztery lata będzie 39 razy większa niż w 2009 r. Europa Środkowa i Wschodnia ma generować w 2014 r. 4 proc. światowego ruchu danych w sieciach mobilnych.

[srodtytul]Świat limitów[/srodtytul]

W ofertach widać wyraźnie, że ilość danych, jakie można przesłać przez łącze mobilne, jest ważniejszym rynkowym wyróżnikiem produktu niż prędkość łącza. Wielu operatorów, jak np. brytyjski 3 (Hutchinson) zarówno w ofertach wejściowych, jak i tych z segmentu premium oferuje łącze o takich samych parametrach, różniące się jedynie limitem przesyłu danych.