Bez przyjaciół trudno by mi było pomagać innym

[b]Rz: Pamięta pan pierwszą swoją bezpłatną poradę prawną? Kiedy to było?[/b]

Andrzej Kurowski: Jeżeli chodzi o pomoc prawną, to myślę, że po raz pierwszy spróbowałem pomagać innym, kiedy rozpocząłem pracę jako dyżurny w olsztyńskim telefonie zaufania. Było to w 1974 r.

Przyjaciele mojej mamy, którzy tak jak ona byli nauczycielami, uważali, że chociaż skończyłem prawo, to jako niewidomemu trudno mi będzie znaleźć pracę. Obawiali się, że może to źle wpłynąć na moją psychikę. I dlatego zaproponowali mi tego rodzaju wolontariat.

[b]Z tym telefonem zaufania to nie był chyba zły pomysł, skoro wciąż pan jest z nim związany?[/b]

To prawda. Kto by się spodziewał, że po kilkunastu latach stanę się przewodniczącym zarządu Olsztyńskiego Stowarzyszenia Pomocy Telefonicznej i będę pełnić tę funkcję aż do dzisiaj. To duża organizacja, dyżury pełni w niej 120 wolontariuszy, jako jedyni w Polsce pracujemy całą dobę.

[b]Z jakimi problemami dzwonią do pana ludzie?[/b]

Nie do mnie, tylko do wolontariuszy z organizacji, którą kieruję, ja dyżuruję tylko raz dwa razy w miesiącu. Można zwrócić się do nas z każdym problemem, nie tylko prawnym. Działamy wielokierunkowo. Nie tylko prowadzimy dyżury telefoniczne. Z naszej inicjatywy powstały Uniwersytet Trzeciego Wieku, Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Brytyjskiej, olsztyński oddział Monaru.

[b]Jest pan nie tylko społecznikiem, ale także czynnym zawodowo radcą prawnym.[/b]

Skończyłem aplikację, mam swoją kancelarię, pracuję na co dzień jako radca prawny. Obsługuję też społecznie wiele stowarzyszeń, m.in. Stowarzyszenie Pomocy Dzieciom Stokrotka, organizację pomagającą osobom z problemami alkoholowymi, Polski Związek Niewidomych, jestem także przewodniczącym sądu koleżeńskiego PZN na cały kraj, i to już od pięciu kadencji, obsługuję Olsztyński Klub Piłki Ręcznej Warmia Traveland oraz Piłki Siatkowej AZS UWM SA.

[b]Telefon zaufania, obsługa prawna licznych stowarzyszeń, praca w kancelarii... Czy ma pan choć odrobinę czasu dla siebie?[/b]

No pewnie, całe mnóstwo! Jestem fanem muzyki, zwłaszcza zespołu The Beatles, jak trzeba, to jadę do Liverpoolu, tydzień siedzę na ulicach, które noszą nazwy takie jak ich piosenki, i chłonę atmosferę tego miasta.