Archeolodzy odkryli szkielet ukrzyżowanego mężczyzny

Krzyżowanie  (summum supplicium, kara najwyższa, jak definiował ówczesny kodeks karny), stosowano w państwie rzymskim od III wieku przed Chrystusem do czasu, gdy cesarz Konstantyn I w IV wieku naszej ery zakazał tej praktyki. Przez [ponad pół tysiąclecia, gdy krzyżowanie było stosowane, poddano tej męczarni dziesiątki tysięcy ludzi; tylko po klęsce Spartakusa, przy via Appia w Rzymie konało na krzyżach 6000 gladiatorów i niewolników. Czym w takim razie wytłumaczyć fakt, że w zasadzie nie ma archeologicznych śladów tego koszmaru? Badacze podkreślają, że krzyżowani byli głównie zbrodniarze (według ówczesnych pojęć), dezerterzy, niewolnicy, ojcobójcy, matkobójcy. Ich zwłok nie szanowano, ciskano je do rzek, fos, na śmietniska, dawano psom jako karmę. Dlatego, praktycznie, przestawały istnieć, kości przestawały stanowić integralny cały szkielet, znikały w przyrodzie, istniała minimalna szansa na ich przetrwanie. 

Natomiast gwoździe także nie stawały się źródłami archeologicznymi, ponieważ wyciągano je ze zwłok, ze względu na ich wartość użytkowa ale także z tego powodu, że przypisywano im magiczne właściwości i zachowywano jako amuletu - taki gwóźdź, nawet znaleziony po dwóch tysiącleciach, niczym nie daje poznać, do jakiego celu był użyty.