Urodził się w 1954 roku. Studiował na Wydziale Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie zatrudnił się w Bibliotece Narodowej. Zaczął wtedy działać w „Solidarności”, a w stanie wojennym został szefem podziemnego wydawnictwa „Wola”.
Zwrot w jego karierze przyniósł 1989 rok. Urbański trafił do „Tygodnika Solidarność”, w którym został szefem działu politycznego. Poznał tam Jarosława Kaczyńskiego – wówczas redaktora naczelnego pisma.
Późniejsza działalność Urbańskiego była związana z braćmi Kaczyńskimi. W 1990 roku trafił do Porozumienia Centrum, w którym kierował warszawskimi strukturami. W 1991 roku z list PC dostał się do Sejmu, gdzie pracował m.in. w Komisji Kultury i Środków Przekazu. W trakcie kadencji przeszedł do Polskiego Programu Liberalnego, co spowodowało zerwanie bliższych kontaktów z Kaczyńskimi.
Po 1993 roku Urbański nie był już posłem i rozpoczął karierę dziennikarską. Był m.in. redaktorem naczelnym telewizyjnego „Pegaza” i kilku dzienników, w tym „Życia Warszawy”. Prowadził programy telewizyjne „Pytania o Polskę” oraz „Premierzy”. W 1995 roku pomagał Lechowi Wałęsie w telewizyjnej debacie z Aleksandrem Kwaśniewskim.
W 2002 roku znów zaczął współpracować z braćmi Kaczyńskimi. Został zastępcą prezydenta Warszawy Lecha Kaczyńskiego odpowiedzialnym za m.in. edukację, kulturę i politykę informacyjną. W latach 2005-2006 był szefem Kancelarii Prezydenta Lecha Kaczyńskiego, a później doradcą głowy państwa. W 2007 roku objął funkcję prezesa TVP.
Z tym ostatnim stanowiskiem pożegnał się pod koniec 2008 roku i zajął się działalnością publicystyczną. Pisał m.in. do tygodnika „Uważam Rze” i był redaktorem naczelnym „Uważam Rze Historia”.
Od wielu lat zmagał się z rakiem trzustki.
