400 zgromadzonych obrazów, mebli, szkieł, porcelany, tkanin, strojów, biżuterii pochodzi ze zbiorów własnych warszawskiego muzeum i muzeów narodowych w Krakowie, Poznaniu, Szczecinie, Gdańsku i we Wrocławiu oraz wielu regionalnych i rezydencjonalnych.
Biedermeier narodził się w krajach niemieckich po Kongresie Wiedeńskim 1815 roku i trwał do Wiosny Ludów w 1848 roku. Wywarł ogromny wpływ na środkową i północną Europę. Stał się modny także w Czechach, na Węgrzech, w Rosji oraz Danii, przeżywającej złoty wiek mieszczańskiego realizmu.
Wystawa pokazuje ten europejski zasięg, ale przede wszystkim skupia się na ziemiach Królestwa Polskiego, Wielkiego Księstwa Poznańskiego, Galicji, Wileńszczyzny. Biedermeier wrósł w polską tradycję. Wyposażenia wnętrz w tym stylu były popularne do drugiej połowy XIX wieku, a współcześnie są cenione przez kolekcjonerów.
Nazwa pochodzi od nazwiska fikcyjnego autora i bohatera wierszy „Biedermeiers Liederlust", pisanych w XIX wieku przez prawnika Ludwiga Eichrodta i lekarza Adolfa Kussmaula, publikowanych w satyrycznym piśmie „Flegende Blätter".
Początkowo słowo to miało zabarwienie pejoratywne, bo literackiego Biedermeiera cechowały ciasne poglądy, brak wyższych aspiracji, tęsknota do starych, dobrych czasów. Mało kto o tym pamięta, odkąd stało się ono określeniem najpierw stylu mebli i wyposażenia, a potem sztuki i kultury.
