Pięć lat temu w lipcu zmarł anestezjolog w Głubczycach w piątej dobie dyżuru. Ponad 100 godzin w pracy nie urągało prawu, bo... był zatrudniony na podstawie kilku umów cywilnoprawnych.

Rzecznik szpitala w Białogardzie nie kryje, że zmarła też prowadziła działalność gospodarczą. Lekarz na etacie może pracować do 48 godzin tygodniowo, a na kontrakcie nie ma żadnych ograniczeń. Dyrektorzy szpitali zmuszają więc ich do podpisywania zgody na dłuższą pracę i zakładania działalności. Jeśli nie obsadzą wszystkich dyżurów, placówka nie dostanie kontraktu z NFZ, a bez kontraktu nie ma pieniędzy.

Lekarze twierdzą, że albo się godzą, albo... są niemile widziani. Mogą niby powiedzieć: nie pracuję więcej, to niebezpieczne. Taki anestezjolog ma jednak świadomość, że wtedy nie będzie miał kto podać znieczulenia przed porodem czy operacją. W trudnej sytuacji są też rezydenci. Dyżurują non stop, bo z marnej pensji nie utrzymają rodziny. Jednym słowem, anestezjolodzy i rezydenci są w szachu, który rozwiązać mogą tylko działania systemowe. Bez zdecydowanych kroków nic się nie zmieni. Tak jak po tragedii w Głubczycach.

Skoro dyrektorzy szpitali, zwykle po studiach medycznych, nie potrafią wziąć odpowiedzialności za lekarzy i ich pacjentów, musi to zrobić państwo. Gdy dojdzie do bulwersującego przestępstwa, politycy natychmiast w świetle reflektorów zaostrzają kary.

Tym razem powinien tak zrobić minister zdrowia. Wystarczy, że ustawowo ograniczy czas pracy bez względu na formę zatrudnienia. Dzięki temu rozwiąże się jeszcze jeden problem. Nie wszyscy specjaliści pracują ponad miarę z konieczności czy troski o pacjentów. Wielu po prostu goni za jeszcze większymi pieniędzmi. Do 15 w publicznej przychodni, po 15 w prywatnej – bo dom, samochód, wczasy za granicą.

Jeśli rząd ograniczy im czas pracy, będą się musieli zdecydować, czy pracują na prywatnym czy na publicznym. A to wyjdzie na zdrowie i lekarzom, i pacjentom.