W związku z wystąpieniem dotyczącym pracy w godzinach nadliczbowych pracownika na stanowisku kierowniczym, Departament Prawa Pracy przesyła następującą informację:
Na podstawie art. 151[sup]4[/sup] k.p. pracownicy zarządzający w imieniu pracodawcy zakładem pracy i kierownicy wyodrębnionych komórek organizacyjnych wykonują, w razie konieczności, pracę poza normalnymi godzinami pracy bez prawa do wynagrodzenia oraz dodatku. Jedynie kierownikom wyodrębnionych komórek organizacyjnych przysługuje prawo do wynagrodzenia oraz dodatku z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w niedzielę lub święto, jeżeli za pracę w takim dniu nie otrzymali w zamian innego dnia wolnego od pracy.
W myśl art. 128 § 2 k.p., pracownikami zarządzającymi w imieniu pracodawcy zakładem pracy są pracownicy kierujący jednoosobowo zakładem pracy, zastępcy pracowników kierujących jednoosobowo zakładem pracy, pracownicy wchodzący w skład kolegialnego organu zarządzającego zakładem pracy, główni księgowi.
Kodeks pracy nie definiuje pojęcia "kierownicy wyodrębnionych jednostek organizacyjnych". Przyjmuje się jednak, że istotne znaczenie ma "wyodrębnienie" danej jednostki w strukturze organizacyjnej zakładu, czyli przyznanie danej jednostce pewnej autonomii oraz przypisanie jej pewnych stałych funkcji i zadań, które powinno znaleźć odzwierciedlenie w aktach organizacyjnych danej jednostki.
Pracownikiem na stanowisku kierowniczym jest więc osoba, której głównym zadaniem jest organizowanie i kierowanie procesem pracy w wyodrębnionej komórce organizacyjnej. W świetle orzecznictwa sądowego jeżeli pracownik kieruje wyodrębnioną komórką organizacyjną, a którego obowiązki nie ograniczają się do organizowania kontroli i nadzorowania czynności pracowników podległej sobie komórki, lecz polegają na wykonywaniu pracy na równi z nimi, nie zajmuje stanowiska kierowniczego w rozumieniu przepisów kodeksu pracy. Wzmianka w umowie o pracę, iż zajmowane przez pracownika stanowisko ma charakter stanowiska kierowniczego, nie ma tutaj decydującego znaczenia. [b](wyrok Sądu Najwyższego z 17 listopada 1981 r., I PR 92/81; OSNC z 1982 r. nr 5-6, poz. 82, wyrok z 13 stycznia 2005 r., II PK 114/04; OSNP z 2005 r. nr 16, poz. 245)[/b].
