Jej styl jest natychmiast rozpoznawalny. Ulubionym motywem artystki była postać ludzka, przypominająca malarską plamę na surowym, niezagruntowanym płótnie. Teresa Pągowska dążyła do minimalistycznej prostoty, która potęgowała ekspresję i skupiała uwagę na tym,co najważniejsze. Jej sztukę zalicza się do nowej figuracji, bo malarka nie przekracza granicy abstrakcji.
Mimo że w jej obrazach powraca zwykle sylwetka kobieca, to twórczość artystki wbrew pozorom nie jest tylko intymnym malarskim dziennikiem. Postać jest u niej na tyle odindywidualizowana, że ma wymiar uniwersalny. Staje się znakiem naszej obecności, który łączy ulotną chwilę i trwanie. Figury w swych „akrobacjach” są ekspresyjne, a jednocześnie podszyte liryczną refleksją na temat czasu i przestrzeni.
Choć Teresa Pągowska mówiła „Kiedy maluję, po prostu fruwam”, to nie jest jednoznaczne z „nieznośną lekkością bytu”. Eliminacja nadmiaru wątków i szczegółów oraz przestrzenny oddech jej obrazów skupiają uwagę na tym, co nadaje smak i sens życiu.
Wiele z najbardziej charakterystycznych obrazów Teresy Pągowskiej jest monochromatyczna, utrzymana w rozbielonych beżach i szarościach.
