Najstarsze i najważniejsze międzynarodowe biennale co dwa lata elektryzuje świat sztuki. Przyciąga do Wenecji tłumy. Ogromna skala i charakter imprezy pozwalają – przynajmniej teoretycznie – zobaczyć na żywo artystyczne i kuratorskie propozycje z całego świata. W rzeczywistości spektrum prezentowanych zjawisk jest tak duże, że przekracza możliwości percepcyjne odbiorców. Biennale jest rozproszone po całej Wenecji, co uniemożliwia jego skuteczne skonsumowanie.
Wystawa zawsze złożona jest z dwóch części – gigantycznej prezentacji grupowej w weneckim Arsenale i Pawilonie Centralnym na terenie ogrodów Giardini oraz pawilonów narodowych, gdzie pokazywane
są najbardziej reprezentatywne zjawiska sztuki najnowszej z poszczególnych krajów. Pawilony skoncentrowane niegdyś tylko w Giardini od kilkunastu lat rozpełzają się po Wenecji. Ostatnio nie zawsze jest miejsce na krajowe pokazy w pawilonach narodowych. Na szczęście, bo uczestnicy biennale, choć
w większości nadal po bożemu reprezentują sztukę z narodową metryczką, coraz odważniej wskazują na anachroniczność tej struktury. W pawilonie polskim po raz pierwszy w historii wystawy zaprezentowano artystkę z niepolskim paszportem, czyli Yael Bartanę z Izraela. Ta budząca duże zainteresowanie propozycja, zatytułowana „...i zadziwi się Europa" przygotowana została przez dwoje kuratorów: Sebastiana Cichockiego i Galit Eilat.
