Po pierwsze widziałem w oczach Pani Premier panikę. Po wtóre brak zrozumienia, że to nie jej rola. Bo jakaż może być rola premiera w sporze między kierownictwem Sejmu a dziennikarzami? Żadna.
Wystąpić w telewizji w tej sprawie winna druga osoba w państwie, czyli marszałek Kuchciński. Czemu nie wystąpił? Czy dlatego, że kierownictwo partii uznało, że jego karta jest chwilowa zgrana? Myślę, że to hipoteza dość prawdopodobna.
Po trzecie dostrzegłem świadomość powagi sytuacji. A więc nie są to jakieś chwilowe „burdy”, „awantury”, ale sprawa na tyle ważna, że trzeba wystąpić z orędziem. Orędzie z natury rzeczy jest zarezerwowane dla sytuacji w demokracji kluczowych. A więc rządzący rozumieją, że sprawa jest nietuzinkowa. Ważna na tyle, że trzeba wystąpić z orędziem.
A teraz przekaz werbalny. Treść wystąpienia przypominała tłumaczenia pięcioletniego Jasia po stłuczeniu kubka w przedszkolu. „Jestem wyjątkowo grzeczny. Słucham pani. Myję zęby. I zawsze noszę kapcie w worku”. Na temat rozbitego kubka ani słowa.
Rzeczywiście, w sprawie, która wywołała protesty, Pani Premier nie miała nic do powiedzenia. Poza jednym, że jej realny szef, Jarosław Kaczyński, kazał marszałkowi Karczewskiemu szybko rozmawiać z mediami. Dlaczego Karczewskiemu? Patrz punkt numer dwa.
