Plus Minus: Był pan jednym z założycieli, a później przewodniczącym Zarządu Głównego Związku Zawodowego Robotników Rolnych i negocjował z ziemianami umowy zbiorowe dotyczące warunków ich życia i pracy. Dlaczego było to takie istotne?
Jan Kwapiński: Mieszkania dla robotników rolnych w byłym zaborze rosyjskim były znacznie gorsze niż mieszkania w Poznańskiem, na Pomorzu, Górnym Śląsku, a nawet w Małopolsce. Muszę stwierdzić, że w okresie dwudziestolecia Polski Niepodległej prawie nie budowano nowych mieszkań dla robotników zatrudnionych na folwarkach. A izby mieszkalne dla fornali urągały najprymitywniejszym potrzebom ludzkim. W jednej izbie o obszarze najwyżej trzy metry szerokiej, na trzy i pół metra długiej mieściło się wszystko. Mieściły się nierzadko nawet małe prosięta. Podczas deszczu biedne żony robotników musiały robić przeprowadzki z jednego kąta w drugi, zależnie, gdzie przeciekał dach.