Ostat­nio kre­cią ro­bo­tę zro­bił mi fo­to­re­por­ter „Rzecz­po­spo­li­tej". Uma­wia­jąc się na zdję­cie do wy­wia­du, po­wie­dział mo­je­mu bo­ha­te­ro­wi, że wo­lał­by umó­wić się przed spo­tka­niem ze mną. „Bo po­tem wszy­scy je­go roz­mów­cy są strasz­nie spo­ce­ni i to bar­dzo źle wy­glą­da" – rzu­cił bez­tro­sko.

To przez ta­kich ty­pów, bo prze­cież nie przez mo­ją wro­dzo­ną i nad­zwy­czaj­ną wprost ła­god­ność, mam u nie­któ­rych złą opi­nię. A prze­cież na kil­ka­set roz­mów, któ­re prze­pro­wa­dzi­łem, dzi­ką awan­tu­rą za­koń­czy­ło się rap­tem kil­ka. A i te zo­sta­ły au­to­ry­zo­wa­ne. Wiem, że au­to­ry­za­cja to te­mat ostat­nio go­rą­cy, ale po­roz­ma­wiaj­my spo­koj­nie.

Co praw­da za­wsze po­wta­rzam, że w „Roz­mo­wach Ma­zur­ka" pra­wo pra­so­we nie obo­wią­zu­je, ale i tak za­wsze wy­sy­łam roz­mo­wę do au­to­ry­za­cji. Po­tem by­wa róż­nie. Kil­ka mie­się­cy te­mu po­kłó­ci­łem się po­twor­nie z Bar­to­szem Ar­łu­ko­wi­czem. Bar­tek – jak na­zy­wa go po­ło­wa lud­no­ści Pol­ski i kra­jów ościen­nych, bo jest z nim na „ty" – nie po­wie­dział ni­cze­go. A już na pew­no ni­cze­go kon­tro­wer­syj­ne­go, w za­sa­dzie nie by­ło po­wo­du do spo­ru. Ty­le tyl­ko, że w Ar­łu­ko­wi­czu, po­li­ty­ku, ce­le­bry­cie, gi­ta­rzy­ście, me­dy­ku obu­dził się jesz­cze re­dak­tor, któ­ry dziar­sko wziął się do ro­bo­ty. I to był kosz­mar. W ja­kimś opę­tań­czym wi­dzie jął zmie­niać co dru­gie sło­wo. By­ły to w ca­ło­ści zmia­ny ty­pu „uwa­żam" na „są­dzę", więc za­la­ła mnie krew i na część z nich się nie zgo­dzi­łem. Ma­ło te­go, od­da­łem już tekst do dru­ku, a Ar­łu­ko­wicz cią­gle pro­du­ko­wał ko­lej­ne po­praw­ki!

Ale pro­szę się nie oba­wiać, ci­che dni mi­nę­ły.

Z ta­ki­mi jed­nak, co to wie­dzą le­piej, jak re­da­go­wać, jest naj­go­rzej. Tu rze­czy­wi­ście by­wam krnąbr­ny i nie po­zwa­lam na styl urzęd­ni­czo­-kan­ce­la­ryj­ny. Na szczę­ście nie­mal za­wsze się do­ga­du­je­my.