Dla mnie Rosja nosi ciągle jak Związek Sowiecki czerwony kolor. I to taki szczególnie jaskrawy kolor, który w ZSSR najlepiej wychodził na jedwabiu. Jedwab był, skądinąd, produkowany głównie w Republice Uzbekistanu, gdzie również produkowano najwięcej bawełny, i tam długo jeszcze po oficjalnym światowym zakazie używania DDT (środek owadobójczy – red.) spryskiwano tą trucizną dzieci wywożone na kilka miesięcy w pole, żeby zbierały tam to, co nazywało się „białym złotem”. Nie chcę sugerować, że Moskwa nie posypywała czy nie karmiła swoich rdzennych Słowian truciznami, ale wiadomo, że najgorzej traktowała ludzi z nierosyjskich terenów i tam ich bardziej zatruwała i napromieniowywała. (Mam opór w nazywaniu mieszkańców ZSSR czy Federacji Rosyjskiej „obywatelami”). Zresztą do dziś nie tylko władza, ale też przeciętny Rosjanin traktują z pogardą swoich współziomków i sąsiadów niewywodzących się od Cyryla i Metodego. Gdy piszę o Rosji i Rosjanach, poprawiam się, czy raczej uszczegóławiam prawie każde zdanie. Bo nie chcę sugerować, że Rosjanie nie traktują z pogardą siebie samych (indywidualnie i grupowo), ale że tych innych – bardziej. A jak ktoś się wyłamuje z szeregu, to albo go izolują (w więzieniach i obozach), albo próbują zabić – jak Ukraińców.