Rzeczpospolita: Jak się czułaś, składając zeznania w Centrum Dokumentowania Zbrodni Rosyjskich w Ukrainie im. Rafała Lemkina?
To niewyobrażalny ból, gdy w jednej chwili traci się swój dom, swoje miasto, przyjaciół. Musiałam opowiedzieć o bardzo dużej części mojego życia, która nagle została zniszczona. Ale chyba wszyscy, którzy z tym bólem dziś się zmagamy, wierzymy, że nasz opór nie jest bezsensowny. Chcemy zatrzymać to zło. My, którzy widzieliśmy je na własne oczy, powinniśmy dziś złożyć takie zeznania. Zaświadczyć o tym, co robi Federacja Rosyjska na ziemiach Ukrainy, by to zło przestało się rozrastać. Ono musi być nazwane i ukarane. Bardzo jestem wdzięczna wszystkim, którzy dziś dokumentują te zbrodnie, by później było można wytoczyć zbrodniarzom proces. To ważne, bo Ukraina nie może czuć się dziś bezradna w kwestiach prawnych. Do Polski przyjechało już ponad 2 mln ludzi i bardzo się cieszę, że dostaliśmy tu tak wielkie wsparcie również w tych sprawach.