I to dla turystów jedyny powód, by się w sycylijski interior zapędzać. Bo na samą wyspę, to proszę bardzo, każdy chętnie w wakacje pobieży, ale żeby się po wiochach tłuc? No chyba, żeby ktoś się uparł z Palermo (namawiam) do ruin w Agrigento (jak każde ruiny, odradzam) przejechać, to wtedy tuż obok, przy drodze niemal, znajdzie raj. Krajobraz dla raju nieoczywisty: spaghetti western z wpływami Unii Europejskiej (farmy wiatrowe). Do oglądania nic. W sensie, ładnie, ale przecież tam wszędzie ładnie. Ot, najbliższa Cammarata, leniwe miasteczko, urokliwie położone na wzgórzu, z widowiskowymi wąskimi uliczkami. Spacerując po nich, zyskujemy pewność, że przeniesieni w czasie wpadniemy za chwilę na plan filmu z Monicą Bellucci. Pięknie i pusto. Dwa lata temu burmistrz rozgłosił po świecie, że sprzeda domy po euro za sztukę, byle ktoś wyremontował i się wprowadził.