Oddycham, śpiewam, płaczę.

W niebo mam patrzyć?

I co zobaczę?

Owszem, w oknie głowę:

szklą się błyski w złoconej

oprawie: relacjonowanie

Zbiorowych uniesień i rachunek

Narodowego sumienia: to jest

Rachuba zranień i krzywd, estetyczny

Bezład i żałosny patos,

Zbiór wynaturzeń.

„Obudził się demon,

Zmartwychwstał trup,

Obudził się demon,

Zmartwychwstał trup

I truje, zatruwa, kazi,

Sączy, bredzi

Nacjonalnym slangiem lud.

Tfu!”

Niebo, a na nim białe chmury

i niewidzialna

Łapa pyłu, która tuli nas, przyciska,

Zamyka, zostawia na placu.

Samych.

Więc lepiej w ekran komputera, setki

razy

Ten sam film i wycie syreny

I strzały w mglistym lesie, aż po

Doczepione do nich rozwiązania,

Rozstrzygnięcia, domniemania,

„Nie rozumiesz czy nie chcesz,

Boisz się, zrozumieć?”

My, Panie, niepokorne Twoje dzieci

w tłumie.

Niewidzące, widziane

Przyciągane,

Stracone, odzyskane

Zbrukane, oczyszczane

Spalone, zmiażdżone,

Rozwalone, rozproszone

W pył, proch, w parę,

W chrzęst.

Plutony egzekucyjne

Kompanie honorowe

I salwy armatnie,

I przeraźliwy krzyk.

I mamrotanie przez

łzy: O nie zapomnij

O mnie; nie zapomnij

O mnie; nie zapomnij

O mnie, pamiętaj o mnie,

Za nami się módl.

Jakże ja mam zapomnieć o tobie,

Jeśli zapomnę o was, czy zapomnę,

Nie zapomnę, jakże zapomnieć,

Pamiętam widzę słyszę jestem.

W samym sercu jestem.

Zamieszkałem już.

I nie otworzy się grób

Bo i nie zamknął się grób.

Otwarto najcięższe z wrót

Jesteśmy w Polsce już.

W Polsce jesteśmy znów.

10 – 22 kwietnia 2010