W swo­jej ostat­niej wy­da­nej za ży­cia książ­ce „Wy­wiad z so­bą sa­mą. Apo­ka­lip­sa" przy­rów­na­ła ter­ro­ry­stów is­lam­skich do jed­nej z Be­stii opi­sy­wa­nych przez świę­te­go Ja­na. I wie­lo­krot­nie po­wta­rza­ła py­ta­nie: Ja­ki sens ma sza­cu­nek dla ko­goś, kto nas nie sza­nu­je?

Z te­go po­wo­du nie tra­fia­ła do niej idea wie­lo­kul­tu­ro­wo­ści, za eku­me­nicz­ną po­sta­wę wo­bec is­la­mu kry­ty­ko­wa­ła na­wet pa­pie­ża Ja­na Paw­ła II, ką­śli­wie za­chę­ca­jąc, by „Wa­sza Świą­to­bli­wość za­bra­ła so­bie mu­zuł­ma­nów do Wa­ty­ka­nu. Ale uwa­ga, pod wa­run­kiem, że nie osra­ją Ka­pli­cy Syk­styń­skiej, rzeźb Mi­cha­ła Anio­ła i fre­sków Ra­fa­ela". In­ny za to był jej sto­su­nek do Jo­se­pha Rat­zin­ge­ra, któ­re­mu wdzięcz­na by­ła za esej „Je­że­li Eu­ro­pa nie­na­wi­dzi sa­mej sie­bie".

Oskar­ża­no ją o pro­pa­go­wa­nie wro­go­ści do Ara­bów, a jej książ­ki po­rów­ny­wa­no z „Me­in Kampf". W koń­cu dzia­łacz mu­zuł­mań­ski Adel Smith wy­to­czył jej przed są­dem w Ber­ga­mo pro­ces o ob­ra­ża­nie uczuć re­li­gij­nych. Za­in­te­re­so­wa­na mie­rzy­ła się jed­nak już wte­dy z naj­po­tęż­niej­szym prze­ciw­ni­kiem – osta­tecz­nym.

Si­ła spo­ko­ju An­dre­ot­tie­go

W za­le­wie z jed­nej stro­ny in­wek­tyw pod jej ad­re­sem, z dru­giej – ak­tów strze­li­stych, za­po­mi­na­no o tym, co Oria­na Fal­la­ci pi­sa­ła wcze­śniej i kim by­ła, za­nim po­wie­dzia­ła wprost, że nie ma za­mia­ru pić mle­ka wiel­błą­dzie­go za­miast ko­nia­ku i nie chce, że­by na jej dom w To­ska­nii pa­dał cień mi­na­re­tu.

A tym­cza­sem jej na­zwi­sko już w ósmej de­ka­dzie XX wie­ku ogrom­nia­ło z ro­ku na rok, pro­por­cjo­nal­nie do każ­de­go no­we­go wy­wia­du, ja­ki ogła­sza­ła wów­czas na ła­mach pra­sy wło­skiej. A roz­ma­wia­ła z po­li­ty­ka­mi ab­so­lut­nie pierw­szo­li­go­wy­mi.

Cza­sem, choć nie­czę­sto, tra­fia­ła na god­ne­go sie­bie prze­ciw­ni­ka. Wte­dy, wpraw­dzie nie­chęt­nie, od­da­wa­ła mu ho­nor, jak choć­by Giu­lio An­dre­ot­tie­mu, z któ­rym to na­tu­ral­nym dla sie­bie, ate­ist­ki wów­czas, prze­ciw­ni­kiem – cha­de­kiem wszak, roz­ma­wia­ła w mar­cu 1974 ro­ku. A któ­ry z py­ta­nia na py­ta­nie roz­bra­jał ca­łą jej agre­sję i w koń­cu sa­ma przed so­bą mu­sia­ła przy­znać, że ten wróg in spe pro­sty­mi sło­wa­mi oba­la ca­łe jej mi­ster­nie skon­stru­owa­ne i prze­my­śla­ne wy­wo­dy. To, cze­go nie uda­ło się jej osią­gnąć w wy­wia­dzie, usi­ło­wa­ła po­tem nad­ro­bić w ko­men­ta­rzu do nie­go.

Bez skut­ku; czy­tel­ni­ko­wi trud­no by­ło uwie­rzyć, że aku­rat ten wy­traw­ny po­li­tyk, ale ła­god­ny, uprzej­my czło­wiek bu­dził w zna­nej re­por­ter­ce... strach. Przed czym? Otóż Fal­la­ci do­szła do wnio­sku, że „bia­da te­mu, kto obu­dzi w nim (An­dre­ot­tim – przyp. K.M.) ci­chy gniew". A ja­kie mia­ła na to do­wo­dy? „Kie­dy spro­wo­ko­wa­łam go nie­grzecz­nym py­ta­niem, je­go cia­ło się nie po­ru­szy­ło i wy­raz twa­rzy po­zo­stał ka­mien­ny. Ale w oczach za­pa­lił mu się lo­do­wa­ty błysk, od któ­re­go dziś jesz­cze ciar­ki mnie prze­cho­dzą".