Kiedy myślimy o hiszpańskim winie, pierwsze, co nam przychodzi do głowy, to niewątpliwie Rioja. I poniekąd słusznie, gdyż wina z tego północnego regionu są powszechnym przedmiotem ogólnonarodowej dumy. Podobnie jak słynne wzmocnione trunki z Jerez. Ale po piętach depczą im inne regiony – Ribera del Duero czy katalońskie Penedes i Priorat. Nie można też oczywiście pominąć Navarry i rozległej, niemal pustynnej La Manchy. I tu się dziś zatrzymujemy.
Denominación de Origen (DO) dla La Manchy zostało ustanowione w 1976 roku. Samą nazwę regionu powszechnie wywodzi się od al-mansha – arabskiego określenia dla wyjątkowo suchego i nieprzyjaznego terenu. Nic dziwnego, klimat jest bardzo wymagający. Mróz zimą, a latem upały dochodzące nawet do 40 stopni. A jednak winorośl czuje się tu znakomicie. Ograniczony dostęp do wody sprawia, że rośliny muszą się niebywale wysilać by wydać plon. W rezultacie owoce mają bardzo skoncentrowany smak, co przecież cenią sobie winiarze. W La Manchy uprawia się ponad 20 odmian winogron, w tym tradycyjne airen, tempranillo i bobal oraz macabeo, cabernet sauvignon i garnachę.
Region, podobnie jak wspomniana Rioja, posługuje się dość przejrzystą klasyfikacją pozwalającą łatwiej odnaleźć odpowiadające nam wino. Dotyczy ona jego wieku oraz czasu dojrzewania w beczce. Mamy więc Joven – wino młodziutkie, niebeczkowane, które powinno się wypić w ciągu kilku miesięcy od wyprodukowania. Kolejne stopnie to już trunki starzone. Crianza – dwa lata, Reserva – trzy, oraz Gran Reserva – minimum pięć lat. Każdy z nich część wyznaczonego mu czasu spędza w dębowej beczce, która nadaje im rodzaju sprężystości, tak charakterystycznej dla wszystkich hiszpańskich win.
Dziś wybrałem dla nas wino crianza wyprodukowane z winogron odmiany tempranillo. Marques de Toledo Crianza pochodzi z piwnic Bodegas Lozano z miejscowości Villarrobledo.
Dwa słowa o samym tempranillo. To jeden z czołowych szczepów w Hiszpanii. W zależności od tego, gdzie jest uprawiany oraz jak zdecyduje się potraktować go winemaker, może mieć wiele twarzy. Wino może soczyście truskawkowe, porzeczkowe, ale i śliwkowe z nutą tytoniu i czekolady. Wspólnym mianownikiem jest jednak delikatna nuta skóry. Jancis Robinson, brytyjska znawczyni win, określa tempranillo jako „soczyste, jędrne, świeże i roślinne w wyrazie, a jednocześnie posiadające w sobie coś zdecydowanie męskiego. Rodzaj zapachu, jaki czuć w garderobie dżentelmena – gdzie znajdują się przecież skórzane dodatki". Tempranillo nie odznacza się wybitną kwasowością, za to ma w sobie wyraźne taniny. W wyrazie eksperci porównują je często do sangiovese.
