Będzie to jednocześnie opowieść o tajemnicach wytwarzania szkła. Znano je już w czasach starożytnych w Egipcie i Mezopotamii (najstarsze szklane obiekty datuje się na ok. 3500 r. p.n.e.). Już starożytni potraf li barwić masę szklaną, dodając do mieszaniny piasku, wapna, sody minerały zawierające tlenki metali. Tlenek kobaltu dawał szkło granatowe, miedzi barwił je na kolor czerwony lub niebieskozielony, żelaza na zielono, antymonu na żółto, manganu na fioletowo, a tlenek cyny na biało.
Najstarszymi eksponatami na wrocławskiej wystawie są: paciorek szklany z czasów faraona Thutmosisa III z XV w. p.n.e. oraz naczynia na wonne olejki z V i II w. p. n.e.
Z czasów nowożytnych uwagę przykuwają szczególnie słynne wyroby weneckie. W miejscowych hutach, a potem na Murano, prowadzono eksperymenty ze szkłem od średniowiecza.
Tam wytwarzano m.in. kosztowne naczynia z przejrzystego szkła o nasyconych barwach. Pod koniec XV stulecia wynaleziono opakową (nieprzezroczystą) białą masę szklaną oraz w kolorze turkusowym, a także szkło calcedonio imitujące agat, szkło awenturynowe ze złocistymi drobinkami, szkło millefiori z dekoracją z mozaikowych rozetek. A w drugiej połowie XVI wieku opracowano recepturę, pozwalającą uzyskać opalizujące efekty ( dzięki dodatkowi związków fosforu ). W tym czasie również bezbarwne, kryształowo
czyste szkło weneckie nie miało sobie równych w Europie.
