„Ucho prezesa”, czyli Polska w ruinie

Zamiast pełnej optymizmu odpowiedzi na tytułowe pytanie – słyszymy taki dialog wicepremiera z panią Basią, szefową sekretariatu:

„Co pan taki blady? Na kota pan nadepnął?”

„Chciałbym. Przynajmniej wiedziałbym na czym stoję”.

Nie da się ukryć, że wskazówka prezesa dla wicepremiera przypomina kwadraturę koła:

„Naszym priorytetem jest rozpasanie budżetowe, które musi pan wtłoczyć w program zaciskania pasa. Jasne?”.

Audiencja zaczęła się od gafy. Wicepremier powiedział wiceprezesowi, że chodzi o to, by „nie wpaść w pułapkę niskiego wzrostu”.

Recenzentem technologicznej i gospodarczej wiedzy prezesa okazuje się syn pan Basi, kibic Legii Warszawa, który odpowiada za „globalizację Polski”, czyli zrobienie takiego globusa w gabinecie, żeby była na nim tylko Polska.

Kibic ledwie po krótkiej ledwie rozmowie z prezesem uważa, że jego wiedza gospodarcza zatrzymała się w latach 70. „Nie trzeba być biologiem, żeby robić dzieci” – odpowiada pani Basia, wkraczając na grząski grunt…

Tymczasem Mariusz zachwala syna pani Basi.

„Dzisiejsi kibice to tacy nasi żołnierze wyklęci” – mówi. A syn pan Basi potwierdza: my też w lesie ustawki robimy.