Wydanie postanowienia o ogłoszeniu upadłości wywiera określone skutki m.in. w kontekście relacji upadłego ze współmałżonkiem, ingeruje w sferę majątkową, czy ogranicza możliwości dokonywania czynności prawnych odnoszących w określonych przypadkach. Ostatecznie, upadłość konsumencka skutkuje umorzeniem zobowiązań nieuregulowanych na skutek likwidacji masy upadłościowej, czy wykonania planu spłaty wierzycieli. Niemniej, wciąż pozostaje o wiele atrakcyjniejsza, aniżeli uczestniczenie w postępowaniu egzekucyjnym.
Upadłość konsumencka jako postępowanie sądowe
Procedura zmierzająca do oddłużenia konsumenta inicjowana jest poprzez złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości do właściwego sądu rejonowego, w którym mieści się wydział gospodarczy ds. upadłościowych. Kolejnym etapem jest weryfikacja stanu faktycznego dłużnika w odniesieniu do przesłanek wynikających z art. 491 (4) ust. 1 i 2 ustawy prawo upadłościowe (dalej PU). Jeśli wnioskodawca będący dłużnikiem wykaże, że niewypłacalność nie została spowodowana umyślnym działaniem lub rażącym niedbalstwem i w ten sam sposób nie była pogłębiana, a także nie występują przesłanki negatywne względne (art. 491 (4) ust. 2 PU), to sąd wyda postanowienie o ogłoszeniu upadłości.
Wraz z wydaniem stosownego postanowienia majątek upadłego staje się tzw. masą upadłościową, którą zarządza syndyk. Składniki te docelowo zostają spieniężone, a na skutek wykonania planu podziału wierzyciele uzyskują częściowy zwrot przysługujących im wierzytelności. W sytuacji, gdy upadły nie posiada żadnego majątku, to etap ten zostaje pomijany.
Ostatecznie, przed umorzeniem zobowiązań możliwe jest ustanowienie tzw. planu spłaty wierzycieli. Plan ten zobowiązuje upadłego do co miesięcznych płatności, które wcześniej są dopasowane do jego możliwości zarobkowych i kosztów utrzymania. Plan spłaty jest ostatnim etapem postepowania upadłościowego, a jego należyte wykonanie skutkuje umorzeniem niezaspokojonych w toku postępowania upadłościowego długów.