Gdyby wszystko ułożyło się zgodnie z planami despotycznego dziadka Niki Lauda pomnażałby jego fortunę, bratał się z politykami i obracał w najwyższych wiedeńskich sferach. Ku rozczarowaniu nestora rodziny przyszły trzykrotny mistrz świata Formuły 1 nie zamierzał jednak brylować na salonach i w świecie finansjery – banki odwiedzał jedynie po to, by wyżebrać pożyczki na realizowanie swojej wyścigowej pasji. Późniejsze osiągnięcia w biznesie potwierdziły, że odziedziczył w genach smykałkę do interesów, ale początkowo wszystko wskazywało raczej na to, że stanie się synem – i wnuczkiem – marnotrawnym.
Wszystkich sukcesów musiał dopracować się sam, z determinacją wydeptując ścieżkę na szczyt. Nigdy nie przestał być sobą – konkretnym, szczerym do bólu facetem, który nie zamierzał bawić się w polityczne gierki, gryźć się w język czy zachowywać swoje zdanie dla siebie. Założycielowi Ferrari powiedział, że jego wyścigowa maszyna nie nadaje się do nicz...
- E-wydanie "Rzeczpospolitej"
- Dostęp do wszystkich treści w serwisie www.rp.pl
- Aplikacja na smartfon i tablet
- Specjalistyczne dodatki i newslettery
- Dedykowane oferty dla prenumeratorów
