Gminy chcą aby warunki zabudowy nie mogły być sprzeczne ze studium

– W ustawie można zapisać wszystko – komentuje Stanisław Bułajewski, z Uniwersytetu Warmińsko Mazurskiego w Olsztynie. Trzeba być jednak konsekwentnym i zmienić charakter studium, które jako akt kierownictwa wewnętrznego nie może być podstawa do wydania decyzji administracyjnej – przekonuje.

Podstawy decyzji

– Studium jest to akt obowiązujący wyłącznie w stosunkach wewnątrz administracji publicznej, co oznacza, że jego postanowienia są wiążące np. dla organów gminy w toku procedury planistycznej zmierzającej do uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – mówi Katarzyna Małysa – Sulińska z Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. – Jego postanowienia nie są natomiast obowiązujące dla podmiotów nienależących do administracji publicznej, w tym właścicieli nieruchomości czy inwestorów. – dodaje.

Konsekwencją powyższego jest niedopuszczalność wydawania decyzji o warunkach zabudowy na podstawie ustaleń studium.

– Przedmiotowa decyzja lokalizacyjna, jak każda inna decyzja administracyjna, może być bowiem wydawana wyłącznie w oparciu o przepisy prawa powszechnie obowiązującego. Trzeba mieć bowiem na uwadze, że następuje w niej kształtowanie sytuacji prawnej inwestora, ale także innych osób jak chociażby właścicieli gruntów sąsiednich – wskazuje Katarzyna Małysa – Sulińska.

Jeżeli zatem studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy miałoby stać się podstawą decyzji o warunkach zabudowy, to musiałoby zyskać przymiot obowiązującego powszechnie aktu prawa miejscowego. Konsekwencją powyższego winno być zagwarantowanie szerokiego udziału społeczeństwa w procedurze jego sporządzania.