Nigdy za dużo wiedzy, dlatego czytam dużo książek, nie tylko o sporcie. Zwłaszcza biografie. Mój ojciec był sędzią piłkarskim, więc od małego oglądałem z nim więcej meczów niż moi rówieśnicy. Kiedy miałem 21 lat i grałem w Bayerze Uerdingen, poszedłem na pierwszy kurs trenerski. Nawet trener Friedhelm Funkel się dziwił, bo zawodników w moim wieku coś takiego nie interesowało. A mnie tak. Certyfikat otrzymałem wiele lat później, w Polsce, i uważam się za trenera wykształconego tutaj, według naszych szkół.

[b]Polska szkoła w pana zawodzie to nie są dziś najlepsze referencje...[/b]

A niby dlaczego? Rozmawia pan ze mną dlatego, że moja drużyna gra dobrze, więc jest w tym i moja zasługa. Polscy trenerzy nie są wcale gorsi od zagranicznych. Mamy tylko mniej możliwości od nich. W Jagiellonii mogę wydać na zawodnika 200 – 300 tysięcy euro i nie mam prawa się pomylić. W Barcelonie wydatki wielomilionowe nie robią wrażenia. Nie mamy tyle pieniędzy, nasza baza jest słabsza od litewskiej czy białoruskiej, o czym się przekonujemy, jeżdżąc tam na mecze. Pożyteczne orliki przez trzy miesiące stały puste. System szkolenia w całej Polsce wymaga wielu korekt. Przydałoby się coś takiego jak centralna liga juniorów, dzięki czemu wielu zdolnych chłopców miałoby szansę pokazania się. Spora jest ta lista. Gdyby Pep Guardiola lub Jose Mourinho trafili do Polski i musieli pracować w takich warunkach jak my, byliby takimi samymi trenerami jak my.

[b]Ale jednak pan się wyróżnia. [/b]

Staram się. Stoję podczas meczu przy ławce jak Guardiola i tylko to nas łączy. Ja bardziej się denerwuję, bo jeśli nawet wierzę w piłkarza, to nie mogę mieć do niego pretensji o to, że na nierównym boisku nie panuje nad piłką.