Aktualizacja: 31.01.2008 05:22 Publikacja: 31.01.2008 05:22
Foto: Rzeczpospolita
Przed pomnikiem Adama Mickiewicza na Krakowskim Przedmieściu, już po gali w Narodowym, podczas projekcji Krzysztofa Wodiczki, odbyła się wczoraj taka rozmowa dwóch kloszardów.
– Co to jest?
– To „Dziady”. Nie czytałeś?
– Nie, byłem zbyt leniwy.
– To przeczytaj.
Lenistwo można też zarzucić organizatorom wczorajszej rocznicy na narodowej scenie. Tak jakby nie przeczytali „Pamiętnika Teatralnego” wydanego trzy lata temu, a poświęconego spektaklowi Kazimierza Dejmka. „Pamiętnika”, który jest dostępny w archiwum teatru. A jeśli nawet go przeczytali – nie wiedzieli, czy warto opowiedzieć skomplikowaną prawdę o spektaklu, który dziś funkcjonuje w zbiorowej wyobraźni wyłącznie jako uwertura do Marca ‘68.
Pomijając ważne szczegóły dotyczące przygotowań i pracy Dejmka nad dramatem Mickiewicza – m.in. to, że chciał wystawić spektakl na 50. rocznicę rewolucji październikowej, a jednocześnie był przeciwny robieniu z „Dziadów” politycznej demonstracji – nie zstąpiono do głębi, do czego zachęca lektura Mickiewicza. Siłą rzeczy ograniczono się do powierzchownej rekonstrukcji znanych już faktów. To naprawdę przykre, że poza krótkim fragmentem z listu Dejmka do władz nie przypomniano ani jednej jego refleksji – tak jakby nie był autorem przedstawienia. Większą szansę w kształtowaniu historycznej pamięci dano aparatczykom, którzy chcieli go zniszczyć, tajniakom lub milicji. To ich, a nie reżysera, cytowali aktorzy Teatru Narodowego. Oczywiście można było wiele dowiedzieć się o głupocie partyjnych sekretarzy, a i się z nich pośmiać. Nie o to chyba jednak chodziło. Prawo głosu otrzymali również recenzenci teatralni. I była w tym okropna niesprawiedliwość, że mają dziś więcej do powiedzenia niż inscenizator. Za kanwę wspomnień posłużył „Raptularz” profesora Zbigniewa Raszewskiego, który przypomniał historię spektaklu – jednak bez polemicznych opinii. Widać nie pasowały do konwencji akademii. W tej sytuacji rola głównego bohatera wieczoru, i słusznie, przypadła Gustawowi Holoubkowi. Publiczność usłyszała po raz pierwszy z archiwalnej taśmy jego wspaniałą, romantyczną i drapieżną „Wielką Improwizację”. Dwukrotnie nagrodziła aktora owacją na stojąco. Z ciemności jego pochyloną sylwetkę wydobył snop teatralnego reflektora.
Zobaczyliśmy też fragmenty „Kroniki Filmowej” ze sceną dziadów oraz Kazimierza Opalińskiego w roli Guślarza. Z taśmy powtórzono okrzyk widowni „Niepodległość! Bez cenzury”. Na widowni był m.in. Andrzej Seweryn, który 40 lat temu szedł w pochodzie protestacyjnym przeciwko zdjęciu „Dziadów” pod pomnik Adama Mickiewicza.
Po akademii można było tam obejrzeć instalację Krzysztofa Wodiczki. Artysta ożywił posąg wieszcza świetlną animacją, tak że miał okazję przemówić słowami swojej poezji, a i powtórzyć marzenie o unii Polski i Izraela. Zagłuszył przypomnianego z taśmy towarzysza Wiesława Gomułkę, który „Dziadów” w 1968 r. po prostu nie zrozumiał.
W sobotnim „Plusie Minusie” opublikujemy rozmowę z Piotrem Dejmkiem, synem reżysera, który ujawni, jak sprawa „Dziadów” przedstawiała się z perspektywy Kazimierza Dejmka.
© Licencja na publikację
© ℗ Wszystkie prawa zastrzeżone
Źródło: Rzeczpospolita
Społeczny teatr pokazuje jako głównych bohaterów również postaci ze świecznika władzy. Tak jest w prowokacyjnej „Personie. Ciele Bożeny” Jędrzeja Piaskowskiego i Huberta Sulimy z Teatru Zagłębia w Sosnowcu.
W związku z końcem kontraktu dyrektorskiego Karoliny Ochab zespół artystyczny Nowego Teatru, jednej z najważniejszych europejskich scen, zwrócił się do ministry Wróblewskiej i prezydenta Trzaskowskiego o nominację na dyrektora Michała Merczyńskiego.
Spektakl „Piękna Zośka” z Teatru Wybrzeże oraz muzyczno-teatralne widowisko kaszubskie„Wòlô Bòskô” z Danutą Stenką w Operze Narodowej wpisują się w nurt opowieści o kobiecych dramatach na wsi.
Najważniejsze krajowe spektakle i premiera „Quanty” Łukasza Twarkowskiego wypełnią program 17. Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Boska Komedia w Krakowie (6-16 grudnia). „Elisabeth Costello" Krzysztofa Warlikowskiego zagrana będzie trzy razy.
Bank wspiera rozwój pasji, dlatego miał już w swojej ofercie konto gamingowe, atrakcyjne wizerunki kart płatniczych oraz skórek w aplikacji nawiązujących do gier. Teraz, chcąc dotrzeć do młodych, stworzył w ramach trybu kreatywnego swoją mapę symulacyjną w Fortnite, łącząc innowacyjną rozgrywkę z edukacją finansową i udostępniając graczom możliwość stworzenia w wirtualnym świecie własnego banku.
„Latający Potwór Spaghetti” o tym, jakim bezsensem są dla pisarza i reżysera wiara w Boga i religie, to najmocniejszy spektakl sezonu. Dla osób wychowanych w katolicyzmie bolesny, ale oczyszczający jak rachunek sumienia. Na pewno wyzwalająco śmieszny.
W „Pułapce na myszy” Agathy Christie aktorzy Ateneum pokazują, że umieją grać na różnych instrumentach równocześnie. Czy to jeden z najlepszych spektakli roku? Niewykluczone.
W pamięci historycznej zakorzenił się jako szczery Czech, patriota. Wojsko było jego domem i rodziną. Mieścił się w idei czeskiego mesjanizmu, narodu, który został wybrany przez Pana, aby naprawił chrześcijaństwo i pokonał Antychrysta
Resort spraw zagranicznych stworzył komórkę, która jest odpowiedzialna za komunikację strategiczną, a przede wszystkim ma reagować na rosyjską dezinformację.
Z dramatów osobistych i zawirowań historii potrafiła wyjść obronną ręką. Jako projektantka tkanin przyczyniła się do wypromowania polskiego wzornictwa w latach międzywojennych. Warto przypominać dorobek Wandy Kosseckiej. 13 grudnia minęło 69 lat od jej śmierci.
Generał chciał zniweczyć plany kontrrewolucji w całym bloku socjalistycznym. W tej sytuacji praworządność schodziła na dalszy plan. Ważniejszy był efekt.
W grudniu, dokładnie w pierwszej dekadzie grudnia, a jeszcze dokładniej: w dzień św. Mikołaja, Stanisław Tym wyruszył w kolejny rejs. Tym razem już ostateczny.
Dla wielu obywateli skrzywdzonych w czasach PRL, wejście sędziów stanu wojennego do sądów w III RP było nieakceptowalne. Niemoc ludzi Solidarności, aby to wejście zablokować, odebrała szacunek Temidzie na dekady.
Wojciech Jaruzelski zrozumiał, że duch historii wymaga od niego, aby odejść – odszedł. Publicznie stanął w prawdzie, nie mataczył, odważnie wziął na siebie odpowiedzialność za słabości czy niegodziwości systemu. Sęk w tym, że ta wyliczanka generalskich sukcesów to czysta fantazja.
Masz aktywną subskrypcję?
Zaloguj się lub wypróbuj za darmo
wydanie testowe.
nie masz konta w serwisie? Dołącz do nas
