Bogusław Chrabota: Czy Recep Erdogan świadomie wypuścił psy wojny?
W pierwszej dekadzie tego stulecia przejechałem Syrię wzdłuż i wszerz. Nawet bardziej wszerz, bo wędrowałem na linii Damaszek–Aleppo, odwiedzając zarówno wielkie i słynne zabytki, jak stołeczny Meczet Umajjadów, reliktowa aramejska Malula, Krak de Chevaliers czy bazylika św. Szymona Słupnika, jak i zatęchłe dziury, maleńkie wioski Alawitów w górach nieopodal Tortosy, zapomniane ruiny zamków asasynów w al-Kahf, al-Khawabi czy Masjafie. Wszędzie spotykałem wspaniałych, otwartych ludzi, genialnie zachowane pomniki architektury, doskonałe jedzenie i lokalną politykę drzemiącą w letargu iluzji, że właśnie tak, nie inaczej, zawsze ma być i będzie. Nad wszystkim kontrolę sprawowało czujne oko bezpieki Asada (do jej szeregów zaliczał się również mój kierowca) i trzeba było w istocie jakiegoś wyjątkowo czujnego duchowego sejsmometru, by wyczuć, jaki wulkan emocji kryje się pod powierzchnię tego wielokulturowego społeczeństwa.
