Z kolei redaktor Żakowski, który ostatnio wsławił się poszukiwaniem ludzi „demokracji autorytarnej” w samej Platformie i ruganiem posła Andrzeja Czumy, pisze:

Bez względu na to, co ostatecznie zdetonowało rozpacz Andrzeja Leppera - choroba syna, kłopoty finansowe, uwiąd partii, marginalizacja czy cokolwiek innego - nie ma powodu wątpić, że nie tylko jego polityczna kariera, ale też życie prywatne i zwykłe poczucie osobistej godności zostały zniszczone przez oszczercze oskarżenia, w które zwalczający go politycy IV RP zaangażowali podległy im aparat państwa. Od tajnych służb i prokuratury po media publiczne i częściowo prywatne. To, że Leppera wykończyła władza, którą sam popierał i nad której nieprawościami przechodził do porządku dziennego, powinno być dla innych polityków otrzeźwiającym memento. To, że mimo zeznań dwóch byłych wicepremierów i byłego ministra spraw wewnętrznych Andrzej Czuma - szef komisji śledczej, poseł rządzącej partii i były minister sprawiedliwości - proponuje w projekcie raportu, by przejść nad tym do porządku dziennego, powinno w głowach wszystkich polityków uruchomić dzwonki alarmowe. Samobójstwo Leppera powinno być dla wszystkich jak głos wielkiego dzwonu ostrzegającego przed kunktatorską pokusą kupowania politycznego spokoju i unikania oskarżeń o mściwość za cenę bezkarności władzy, która upadła pod ciężarem własnych nieprawości.

My na razie dostrzegamy koszmarną "grę Lepperem" w wykonaniu "Gazety Wyborczej". Politykierzy z Czerskiej nie mają już żadnych zahamowań.