Aktualizacja: 11.06.2012 11:35 Publikacja: 11.06.2012 11:35
Foto: W Sieci Opinii
Czytamy np., że premier na boisku:
Idzie do przodu i instaluje się pod bramką przeciwnika. Zostanie tam już do końca spotkania.
Koledzy premiera z drużyny są dużo bardziej łaskawi dla swojego szefa:
Ustawienie premiera na połowie rywala to przemyślana taktyka, bo strzela dużo bramek.
Jakub Rutnicki, który w drużynie Tuska zajmuje pozycję bramkarza, nie szczędzi szefowi słów pochwały:
To taki Filip Inzaghi, klasyczny egzekutor. Za bardzo go nie widać... lecz przychodzi 89. minuta i strzela decydującą bramkę.
W tym samym tonie o swoim szefie mówi Cezary Kucharski, były reprezentant Polski:
Premier to typowa dziewiątka, czyli wysunięty napastnik. Czeka na nasze podania, ale umie też strzelić gola po solowej akcji. Czasami nawet minie trzech-czterech rywali, jak Diego Maradona.
Inaczej grę premiera w meczu polityków Platformy z urzędnikami wspominał reporter "Newsweeka":
Zmarnował dwie sytuacje sam na sam, psuje kolejne akcje, piłka plącze mu się między nogami i odskakuje. Gdyby był zawodowcem, sędziowie co chwila musieliby odgwizdywać spalonego. Po prostu stał i czekał.
A co o grze premiera mówią ci, którzy mieli przyjemność kopać z nim na jednym boisku, ale nie czują się zobligowani do komplementowania go? Jak sugeruje „Newsweek”, ich słowa można streścić w jednym zdaniu – „każdy mecz musi zakończyć się dwoma strzelonymi przez Tuska bramkami, bo inaczej będą wrzaski”. Marek Matuszewski z PiS wyraża się w podobnym tonie:
Cezary Kucharski i Roman Kosecki robią wszystko, żeby pan premier mógł pokazać światu, jak wielkim jest piłkarzem... Wystawiają mu patelnie.
Czyżbyśmy uzyskali kompletny portret premiera? Spróbujmy podsumować. Donald Tusk, wysunięty egzekutor polityki miłości, o przemyślanej taktyce stania i czekania. „Boski Diego” polskiej sceny politycznej, czekający na podania – wiecznie na spalonym. Niewidoczny do ostatniej minuty Inzaghi, który wrzeszczy, gdy nie trafi do bramki.
Zgadza się? Jak Państwo sądzicie?
Czytamy np., że premier na boisku:
Idzie do przodu i instaluje się pod bramką przeciwnika. Zostanie tam już do końca spotkania.
Kreml nieprzypadkowo wziął na celownik polski konsulat generalny w północnej stolicy Rosji. Uderza w ten sposób w miejscową Polonię, ale też w rosyjskie środowiska niezależne.
Spada liczba chętnych do repatriacji z Kazachstanu. To efekt porażki polskiego państwa.
Plan PiS był prosty: w dniu konwencji KO w Gliwicach pokazać, że Karol Nawrocki jest blisko ludzi, i to tych najbardziej poszkodowanych, a nie aktywu partyjnego. Strategia godna Jacek Kurskiego.
Pogłoski o śmierci Zachodu są mocno przesadzone. Paryż uderza w miękkie podbrzusze kremlowskiej propagandy. Kiedy Emmanuel Macron zamieszcza zdjęcie z wnętrza wyremontowanej katedry Notre-Dame i pisze „to jest Francja”, sprzedaje Putinowi fangę w nos.
Bank zachęca rodziców do wprowadzenia swoich dzieci w świat finansów. W prezencie można otrzymać 200 zł dla dziecka oraz voucher na 100 zł dla siebie.
Konwencja KO w Gliwicach miała pokazać impet w prekampanii Rafała Trzaskowskiego. Jednak nie tylko o energię uczestników tu chodziło, ale też o pokazanie, że kandydat KO i jego sztab wyciągnęli lekcję z przeszłości. I nie chodzi tylko o 2020 rok.
Czy prawo do wypowiedzi jest współcześnie nadużywane, czy skuteczniej tłumione?
Z naszą demokracją jest trochę jak z reprezentacją w piłkę nożną – ciągle w defensywie, a my powtarzamy: „nic się nie stało”.
Trudno uniknąć wrażenia, że kwalifikacja prawna zdarzeń z udziałem funkcjonariuszy policji może zależeć od tego, czy występują oni po stronie potencjalnych sprawców, czy też pokrzywdzonych feralnym postrzeleniem.
Niektóre pomysły na usprawnienie sądownictwa mogą prowadzić do kuriozalnych wręcz skutków.
Hasło „Ja-ro-sław! Polskę zbaw!” dobrze ilustruje kłopot części wyborców z rozróżnieniem wyborów politycznych i religijnych.
Ugody frankowe jawią się jako szalupa ratunkowa w czasie fali spraw, przytłaczają nie tylko sądy cywilne, ale chyba też wielu uczestników tych sporów.
Współcześnie SLAPP przybierają coraz bardziej agresywne, a jednocześnie zawoalowane formy. Tym większe znacznie ma więc właściwe zakresowo wdrożenie unijnej dyrektywy w tej sprawie.
To, co niszczy demokrację, to nie wielość i różnorodność opinii, w tym niedorzecznych, ale ujednolicanie opinii publicznej. Proponowane przez Radę Ministrów karanie za „myślozbrodnie” to znak rozpoznawczy rozwiązań antydemokratycznych.
Masz aktywną subskrypcję?
Zaloguj się lub wypróbuj za darmo
wydanie testowe.
nie masz konta w serwisie? Dołącz do nas
