Właśnie czytam o wydarzeniu jednocześnie smutnym i radosnym. Radosnym, bo czyż nie jest radosne, gdy od dawna skłóceni bracia się godzą i działają razem? I oto Jacek Kurski oficjalnie wyrzeka się błędów i miazmatów niebu obrzydłych na łamach "Gazety Wyborczej", której faktyczny szef, Jarosław Kurski, przygląda się z tłumionym (albo i nie) wzruszeniem, jak brat marnotrawny wciąga na grzbiet przechodni (i przechodzony) czerwony żakiet Kluzik-Rostkowskiej. A smutnym, bo smutne, gdy dawny współbojownik okazuje się zdrajcą.

Jednak uważa, że ten zwrot nie jest bez kozery:

No, ale, jak wiadomo, nie da się mieć ciastka i zjeść go jednocześnie. Do tej pory istnienie na powierzchni i unikniecie losu agenciaków z PJN Kurzyści zawdzięczali powściągliwej postawie wobec PiS i jak trafnie zauważył Kurski, faktowi, że nie do wszystkich dotarło, że oni to już nie PiS. No, więc teraz dotrze, na pewno elektorat prawicowy z zachwytem przejdzie na stronę kurzystów, zachęcany do tego w swej ulubionej opiniotwórczej „Gazecie Wyborczej”, a lemingi przygarną tych, którymi przedtem straszyli swoje dzieci, leminżęta i salonięta, że jak nie zjedzą kaszki, to przyjdzie Okrutny Zbigniew o szóstej rano i sfinguje samobójstwo w łazience, a Kurski wykryje im babcię w Luftwaffe.

I kim teraz będzie się straszyć dzeci?