Piotr Gociek vs. „Nergal” – dlaczego kultura ma znaczenie

Piotr Gociek, autor stałej rubryki „Poczytanki” w „Plus Minus”, publicysta i członek kolegium redakcyjnego „Uważam Rze”, a także wicenaczelny RadioWnet został także naczelnym portalu wnas.pl, gdzie zauważa:

Zajrzeliśmy do serwisu, by sprawdzić czy istotnie Gociek gołosłowny nie jest. Nie jest, bo istotnie czytamy tam „polemikę z oczywistymi humbugami, jeśli tylko przebrane są w kostium kultury” – w tym przypadku odnoszącą się do okładkowego tekstu najnowszego „Wprost” z Adamem Darskim ps. Nergal:

Nergal udaje Wolanda, choć jest Wojewódzkim - przechwałki kieszonkowego satanisty

Temat okładkowy najnowszego "Wprost" to "Polska opętana: demony kontra egzorcyści". W ramach budowy "symetrii" redakcja zamieszcza wywiad z egzorcystą, ks. Michałem Olszewski SCJ oraz z Adamem Darskim "Nergalem", niegdyś znanym jako "Holocausto", liderem satanistycznego zespołu Behemoth. Z Nergalem rozmawia Magdalena Rigamonti. Jakie mądrości serwuje tym razem Darski? Te same, co zwykle. Na przykład, że szatan to kulturalny, nienagannie ubrany dżentelmen: „Al Pacino w „Adwokacie diabła” albo Woland w „Mistrzu i Małgorzacie”

Autor zwraca uwagę także na dwie znamionujące wypowiedzi Darskiego:

Kilka dni temu spotkałem kuzyna, który pracuje dla wielkich korporacji.Bada rynek, przygotowując statystyki. Okazuje się, że według badań dla wielu ludzi w Polsce jestem synonimem wolności. Kiedy pada hasło „wolność”, ludzie mówią „Nergal”. Zaraz potem Kuba Wojewódzki i kilku innych kolegów z branży. Fajnie.

I dalej tłumaczy:

Swój zespół założyłem w 1991 r. Wtedy też powstały podwaliny silnej, antyreligijnej ideologii, której konsekwentnie trzymam się do dziś. Black metal to muzyka i filozofia w jednym. To wyzwanie rzucone boskiemu porządkowi, z którym nam po prostu nie po drodze. Kiedy czuję nacisk, to stawiam większy opór. Maria Peszek na swojej ostatniej płycie śpiewa: „Hej, duszy podpalacze, róbmy dym”. I ja tę metaforę kupuję. I wiem, że nie jestem samotną planetą. Widzę coraz więcej ludzi, których świadomość się budzi (...) Nie traktuję siebie ani świata zbyt poważnie. Ale są miejsca i momenty, które są dla mnie sacrum. Behemoth to moja świątynia, w której Bóg został strącony z piedestału już dawno. (…) Nowa płyta Behemotha, nad którą teraz pracujemy, będzie najbardziej satanistycznym konceptem, jaki popełnił nasz zespół...

Wnas stawia pointę:

W czasach PRL Andrzej Mleczko opublikował rysunek, na którym smutny obywatel wzdycha „żeby przy wszystkim było chociaż napisane, czy to poważnie, czy dla jaj”.

Kiedy trzeba kopnąć Kościół, Nergal jest ostry, poważny i zaangażowany, pełen pasji. Kiedy mu wygodnie, gdy rzecz schodzi na symbolikę satanistyczną, ucieka w wygłup, mówi o „kreacji scenicznej”, „grze aktorskiej”. Niezależnie od tego czy Mr „Holocausto” prezentowany jest „na poważnie” czy „dla jaj”, widać wyraźnie, że - sięgając po jego ulubiony film „Adwokat diabła” - w mocy pozostaje zdanie wypowiadane tam na koniec przez Ala Pacino: „Próżność. Zdecydowanie mój ulubiony grzech”.

Ledwo debiutujący się portal publicystki kulturalnej się ukazał, to już się doczekał wymownych recenzji. I to nie byle kogo. Napisał o nim słynący z nienagannych manier „Azrael” (tak tak, ten sam na którego powoływał się w piątek arcy-wpływowy Paweł Graś, rzecznik rządu):