Dla niemal dwóch trzecich Polaków powstanie „Solidarności" było wydarzeniem przełomowym. Zarazem w świadomości młodych Polaków coraz częściej jedynymi postaciami, o których można z całą pewnością powiedzieć, że brały udział w tej historii, są Jaruzelski i Wałęsa.

W rocznicowych materiałach telewizyjnych zobaczymy jak zwykle niesionego na rękach bądź przemawiającego Wałęsę, zaraz potem Jaruzelskiego zapowiadającego stan wojenny, Okrągły Stół i wybory '89. Ale to powoduje również, że nasza historia dla coraz większych rzesz młodych Polaków staje się zmaganiem na wzór Lorda Vadera i Luke'a Skywalkera. Brak tylko bohaterskiej pięknej Lei, bo mit ten jest typowo patriarchalny.

W większości opowieści filmowych i narracji, do których się przyzwyczailiśmy, heros poświęca się (mit Chrystusowy) lub po skończonej walce usuwa się w cień (jak rzymski bohater Cinncinatus, na którym wzorowali się ojcowie-założyciele USA lub jak rycerze Jedi, którzy odratowali Galaktykę). Wałęsa zamiast jeździć po świecie i opowiadać historię swojej „drużyny pierścienia", komentuje rzeczywistość, w której nie ma już dla niego odpowiedniej roli – a przynajmniej roli przystającej do poprzedniej roli mitycznego bohatera ludowego, europejskiego Che, któremu się udało.