PO przedstawiła pomysł na jakieś pseudopomocowe działania, które być może pomogą kilku procentom frankowiczów, ale właściwie raczej bankom. Przecież objęci działaniami pomocowymi mają być jedynie ci kredytobiorcy, którzy mają zadłużenie na poziomie minimum 120 proc. wartości nieruchomości. Są to więc kredyty, z którymi banki będą miały największe problemy, czyli takie, na których mogą ponieść największe straty.

W projekcie PO w ogóle nie ma analizy winy stron, a jest to niezbędne do oceny, jak podzielić odpowiedzialność między banki i frankowiczów za kredyt w szwajcarskiej walucie. Jak zatem odpowiedzieć na pytanie: kto powinien ponieść stratę i w jakiej wysokości? Bez tego nie da się sprawiedliwe rozwiązać problemu.

Moim zdaniem przy kredytach frankowych wina banków - jako producentów toksycznego produktu - jest absolutnie bezdyskusyjna, co kompletnie nie było brane pod uwagę przy pomyśle przedstawionym przez PO.

Mało poważnie brzmią także ograniczenia dotyczące stosowania pomocy: na przykład uzależnienie wsparcia od powierzchni mieszkania kupionego za franki. Okazuje się, że rodzina, która kupiła lokal mający 74,9 mkw. zasługuje na pomoc, a ta, która zdecydowała się na metraż 75,1 mkw. - już nie. Przecież to absurd!

Podobnie oceniam propozycję niesienia pomocy jedynie w sytuacji, kiedy zadłużenie przekracza o minimum 20 proc. wartość nieruchomości kupionej na kredyt w frankach szwajcarskich. Powszechnie wiadomo, jak łatwo można zaniżać lub zawyżać wartość nieruchomości przy wycenie. Przykład z życia wzięty: jestem w posiadaniu dwóch wycen - z tego samego okresu - apartamentu w Warszawie, którego wartość została oszacowana przed jednego rzeczoznawcę na 1,5 mln zł, a przez innego na 900 tys. zł. Żadna z wycen nie została zakwestionowana przez bank, obie były poprawne.

Frankowcy nadal potrzebują wsparcia. Propozycja PO nie poprawi ich sytuacji.