Jego skamieniałe szczątki zachowały się w eksploatowanym złożu fosfatów w Ouled Abdoun. W tym samym miejscu odnaleziono w 1996 roku skamieniałe kości innego zwierzęcia, które jednak żyło później, przed 55 milionami lat (Phosphaterium escuilliei). Dotychczas właśnie ono uchodziło za praprzodka słoni. W ten sposób korzenie słoni przesunęły sią wstecz o 5 milionów lat.

Naukowcy nadali odkrytemu, kopalnemu gatunkowi łacińską nazwę Ertitherium azzouzorum. Jest to najstarszy przedstawiciel słoniowatych (proboscidiens). Ten mały roślinożerny ssak osiągał wielkość dużego kota, ważył około pięciu kilogramów i był jeszcze bardzo prymitywny, nie miał ani trąby ani kłów, wyglądem przypominał raczej jakieś małe zwierzątko kopytne.

Skamieniałości najstarszych ssaków łożyskowych są rzadkie na półkuli północnej. W złożu fosfatów, w którym odkryto Eritherium azzouzorum, i wcześniej Phosphaterium escuilliei, bardzo sprzyja zachowaniu szczątków kręgowców. W okresie od 65 do 53 milionów lat temu rozciągało się tam spokojne morze, dlatego szczątki zwierząt nie były przemieszczane, mieszane, miażdżone przez skały, naruszane przez podwodne prądy.

- Skamieniałości odkryte w marokańskim złożu świadczą o tym, że afrykańskie kopytne ewoluowały, różnicowały się bardzo szybko. Początek tego okresu błyskawicznych przemian — błyskawicznych w skali paleontologicznej — nastąpił około 65 milionów lat temu. Stało się to możliwe, ponieważ właśnie wtedy wymierały dinozaury, robiąc na świecie miejsce bardzo jeszcze wtedy niepozornym ssakom. Tamtego okresu sięgają początki między innymi naczelnych, mięsożernych, owadożernych, gryzoni — uważa dr Emmanuel Gheerbrant z francuskiego Centre National de la Recherche Scientifique, jeden z członków ekipy odkrywców