Włoski wynalazca Pellegrino Turri w 1808 roku stworzył pierwszą działającą maszynę do pisania. Była prezentem dla jego kochanki – contessy Caroliny Fantoni da Fivizzono. Ta niezwykła historia stała się inspiracją dla amerykańskiej pisarki Carey Wallace. W książce „Niewidoma contessa", która ukazała się nakładem wydawnictwa Albatros A. Kuryłowicz, autorka opisała kulisy powstania niezwykłego wynalazku i romansu między niewidomą arystokratką i ekscentrycznym twórcą.
Relacja Caroliny i Turriego rozkwita dzięki listom, które piszą do siebie w tajemnicy przed małżonkami. Gdy arystokratka traci wzrok, posługiwanie się piórem i atramentem staje się dla niej wysiłkiem ponad miarę. Zakochany Turri, który schowany przed ludzkim wzrokiem ciągle pracuje nad innowacyjnymi rozwiązaniami, postanawia stworzyć dla Caroliny maszynę do pisania, by nie utracić z nią kontaktu. Wynalazek powstały z miłości szybko staje się obiektem pożądania innych dam z wyższych sfer.
Wallace nie sili się na powieść historyczną z krwi i kości, choć inspiracją do powstania książki jest historyczny fakt. „Niewidomą contessę" wydawnictwo Albatros A. Kuryłowicz kwalifikuje jako prozę historyczną. Blisko jej jednak do literatury obyczajowej, czy nawet romansu, co absolutnie nie jest wadą. Autorka nie serwuje nam bowiem historii w stylu Harlequina, tylko mądrze napisaną opowieść, której trzonem są międzyludzkie relacje.
Wallace dokładnie kreśli postać contessy, która musi się odnaleźć w nowej rzeczywistości. Krok po kroku odkrywa, a czytelnicy wraz z nią, że utrata zdolności widzenia wcale nie oznacza życia w świecie pozbawionym barw, pod warunkiem, że ma się u boku osobę, która kocha, rozumie i potrafi wyciągnąć z mroku.
Mimo tego optymistycznego przesłania, autorka bardzo subtelnie przemyca w książce stereotypy, jakie ludzie, którzy widzą, powielają na temat niewidomych. Pokazuje też samotność głównej bohaterki i brak zrozumienia ze strony tych, którzy widzą.
