Rosso di Montalcino

Maksymilian i Aleksander Gierymscy, Wilhelm i Jacob Grimmowie, Joel i Ethan Coenowie – znamy wiele przykładów udanej braterskiej współpracy lub przynajmniej rodzaju mecenatu, jak w przypadku naszych polskich malarzy. Podobnie jest w świecie win, gdy starszy z rodu użycza nieco swego splendoru, a czasem nawet znanego nazwiska, młodszemu rodzeństwu. A ono doskonale sobie potem radzi.

Tak jest w przypadku langhe nebbiolo – pełnego owocowej pikanterii, młodszego brata wielkich i poważnych barolo i barbaresco. Produkowane jest z tego samego szczepu, nebbiolo, ale z owoców młodszych krzaków lub tych z nieco gorzej położonych działek. Podobnie rosso veronese, urocze rubinowe i soczyste wino z zaskakującymi aksamitnymi nutami suszonych śliwek, które od razu podsuwają skojarzenia z moim ulubionym amarone. I słusznie, bo przecież winogrona, z których robi się rosso veronese (szczepy corvina, merlot i cabernet), przed fermentacją podsychają w sposób podobny jak te używane do produkcji amarone. Oczywiście o wiele krócej, w związku z czym wino jest mniej skoncentrowane i lżejsze (oraz, co za tym idzie, tańsze). Zyskuje jednak odrobinę tego charakterystycznego posmaku.