Walczyli całym sercem

Artykuł powstał we współpracy z firmą PKN ORLEN

Anita Włodarczyk od lat jest polską polisą na medale. 36-latka poleciała na igrzyska jako dwukrotna mistrzyni olimpijska oraz czterokrotna mistrzyni świata i potwierdziła wielką klasę. Zdobyła złoto, choć w drodze do Tokio gnębiły ją kontuzje. Przeszła operację kolana, treningi na pełnych obrotach wznowiła dopiero na początku grudnia.

– Wiedziałam, że wrócę na szczyt – nie kryje Włodarczyk. – Znam swój organizm i wiem, jak reaguje na obciążenia treningowe. Potrzebowałam jedynie czasu. To, co zrobiliśmy z trenerem w dziewięć miesięcy, było prawdziwym mistrzostwem olimpijskim. Ten medal naprawdę dobrze smakuje.

Polka odparła ofensywę Amerykanek – DeAnna Price i Brooke Andersen przyleciały do Tokio jako liderki światowych list – tak samo, jak kiedyś radziła sobie z rosyjską dopingowiczką Tatianą Łysenko i Niemką Betty Heidler. Potwierdziła, że wciąż nikt na świecie nie rozumie rzutu młotem tak dobrze jak ona, skoro najlepszą próbę od lat wykonała właśnie w olimpijskim finale.

Paweł Fajdek wreszcie przegnał własne demony, bo dwa poprzednie olimpijskie starty kończył na kwalifikacjach. – Te historie ciągnęły się za mną od dziewięciu lat, więc musiałem sobie jakoś radzić. Było dramatycznie, najgorzej w życiu, ale pokonałem stres – opowiadał. Najpierw wyrwał awans o poranku, w 40-stopniowym upale, na patelni Stadionu Olimpijskiego, a później w konkursie finałowym wywalczył brąz. – Ten medal dał mi olimpijski spokój. Tylko ja wiem, ile miałem w tym roku stresu i nieprzespanych nocy. Coś mnie gniotło także podczas konkursu, ale na szczęście oddałem jeden przyzwoity rzut – mówił już po dekoracji, gdzie wysłuchał hymnu dla Wojciecha Nowickiego.

Dwukrotnymi medalistkami olimpijskimi – najpierw złotymi w sztafecie mieszanej, a później srebrnymi w tradycyjnej – zostały biegaczki z Grupy Sportowej ORLEN: Justyna Święty-Ersetic, Małgorzata Hołub-Kowalik i Iga Baumgart-Witan. Polki są od lat czołową sztafetą świata, wcześniej na podium wielkich imprez stawały aż siedem razy z rzędu. – Trener powiedział nam przed finałem, że mamy biec sercem i urywać każdy centymetr – nie kryła Hołub-Kowalik, a Święty-Ersetic dodała: – Muszę przyznać, że przed igrzyskami brałabym w ciemno jeden brązowy medal i bardzo dobrze, że tego nie zrobiłam.

Niezadowolona po swoim starcie była oszczepniczka Maria Andrejczyk, choć po wielu problemach zdrowotnych – przez pięć lat przeszła cztery operacje, a do Tokio przyleciała z naderwanym barkiem – została wicemistrzynią olimpijską. Dalej od niej rzuciła tylko Chinka Liu Shiying. – Nie byłam po prostu podczas tego startu sobą. Po tym, co robiłam na rozgrzewce, to i tak sukces, że weszłam do czołowej ósemki. Zupełnie nie czułam swojego ciała. Nie było dobrze na rozbiegu, brakowało timingu. Nie umiałam się odnaleźć w czasoprzestrzeni. Przyjechałam tutaj walczyć o złoto – wyjaśniała i zapowiedziała, że zdobyty w Tokio medal odda na aukcję charytatywną.

Andrejczyk poszła śladem swojego przyjaciela Piotra Małachowskiego, który zrobił tak z dwoma poprzednimi olimpijskimi krążkami. Teraz miał podobny plan, ale rywalizację podczas ostatnich igrzysk w karierze zakończył na eliminacjach.

Medalu z Tokio nie zdołały przywieźć szpadzistki, które już w ćwierćfinale turnieju drużynowego trafiły na Estonki, czyli późniejsze mistrzynie olimpijskie. Kolarz Mateusz Rudyk marzył o pokonaniu Holendrów Harriego Lavreysena i Jeffrey'a Hooglanda, ale nie przebrnął kwalifikacji sprintu, a później przepraszał kibiców, wyjaśniając, że zaniedbał przygotowanie mentalne.

Taekwondzistka Aleksandra Kowalczuk miała szansę na podium w repasażach, ale trafiła tam na odwieczną rywalkę i jedną z największych gwiazd dyscypliny Brytyjkę Biankę Waldken. Jej koleżanka z reprezentacji Patrycja Adamkiewicz rywalizację olimpijską zakończyła na pierwszej walce.

PKN ORLEN jest sponsorem Polskiego Związku Piłki Siatkowej, a podopieczni Belga Vitala Heynena to aktualni mistrzowie świata, ale podczas igrzysk już po raz piąty z rzędu nie byli w stanie sforsować granicy ćwierćfinału. Nasi zawodnicy po trzygodzinnej walce ulegli Francuzom, których sukces ten tak napędził, że później zostali mistrzami olimpijskimi.