Zafascynowany zwyczajnymi, banalnymi przedmiotami stworzył własny nienazwany, ale bardzo konkretny świat. Z czasem przedmioty przyjmowały coraz trudniej rozpoznawalne kształty.

– Zasadniczego znaczenia nabiera nie ich jednostkowa charakterystyka, ale wzajemne stosunki między nimi – mówił artysta.

Dość szybko zaczął niezidentyfikowane rzeczy upraszczać, aż doszedł do systemu znaków, z których zbudował skomplikowane i wielowątkowe układy zawieszone w umownej przestrzeni. W tych charakterystycznych kompozycjach widać ład, ukryty porządek scalający wszystko w spójną całość. W końcu przedmioty stały się graficznymi, zwykle czarnymi znakami na jasnym tle. W latach 90. znowu zaczął używać koloru. Wydał osiem autorskich „Zeszytów”, zbiorów fotografii przetworzonych metodą serigrafii i rysunków (1974 – 1982). Urodził się w Kaliszu. Zmarł w Warszawie. Studiował w krakowskiej ASP w pracowni Z. Pronaszki (1946 – 1951). Od 1962 r. był członkiem Drugiej Grupy Krakowskiej. W 1985 r. został profesorem nadzwyczajnym warszawskiej ASP. W latach 1987 – 1990 był jej rektorem.

Prace Jana Tarasina znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych i muzeach na świecie. Był laureatem m.in. Nagrody im. C. K. Norwida (1976) i im. J. Cybisa (1984). Uczestniczył w licznych wystawach w kraju i za granicą.