Rewolta właścicieli banku centralnego

W przeciwieństwie do Szwajcarii i kilku innych państw, gdzie akcje banków centralnych notowane są na giełdach, w Turcji dla takich walorów nie ma rynku, co sprawia, ze w praktyce te papiery nie mają żadnej wartości.

Starsza kobieta, która przedstawiła się jako Jale Yazicioglu wyraziła zdumienie, iż instytucja drukująca pieniądze może przynosić straty. Podczas walnego zgromadzenia powiedziała, że jej ojciec w 1931 roku kupił 42 akcje banku centralnego deponując 4200 lir. Zażądała wyjaśnień od przedstawicieli ministerstwa skarbu i banku centralnego w jaki sposób szacują obecną wartość tych walorów.

Argumentowała, iż setki lir wydane na jedną akcję w owym czasie były dużą kwotą równą 100 resadom, złotym monetom nazywanym tak od imienia sułtana, który nakazał ich bicie. Przekonywała, iż gdyby ojciec zostawił jej 4200 resadów zamiast 42 akcji banku centralnego miałaby równowartość ponad miliona dolarów. Zamiast tego musi stać w kolejkach by dostać grosze.

Kiedy w 1930 roku powstał bank centralny rząd bezpośrednio miał zaledwie 15 proc. udziałów, które w kolejnych dziesięcioleciach zwiększano do obecnych 55 proc. Akcje klasy A wprawdzie nie mają uprzywilejowanego statusu, ale bank jest zobligowany do przekazania skarbowi wszystkich pieniędzy jakie zostają mu po opłaceniu podatków, dywidendy oraz uzupełnieniu rezerw.