Stanisław Gurgul

Uczelnia pełni misję. Ma osobowość prawną, ale kto inny zarabia w jej imieniu.

Od Tyberiusza po Naczelnika Jarosława, barda Kazika i rowerzystki spod radiowej Trójki.

Od dawna są narzędzia prawne, by skutecznie wspierać przedsiębiorców zagrożonych niewypłacalnością, także z powodu koronawirusa.

Na wstępie oznajmiam szczerze, że tytułowe zdanie nie pochodzi właściwie ode mnie; utworzyłem je, korzystając z jednej strony ze skarbca wielkiej kultury, w której trwałe miejsce zajęła inwokacja „teatr mój widzę ogromny" (S. Wyspiański w wierszu „I ciągle widzę ich twarze"), z drugiej zaś ze śmietnika języka polityki, okraszonego ostatnio tyle intymnym co nikczemnym wyznaniem „wstyd mnie ogarnia za to, kto w ogóle został wybrany na stanowisko pierwszego prezesa Sądu Najwyższego" (autora tej wypowiedzi strach i wstyd zarazem nazywać; zresztą, każdy czytający te słowa wie, że w obiegu publicznym występuje on często pod kryptonimem „PAD").

Gdybym dziś śpiewał hymn Gaudeamus przy słowach „niech żyje państwo i ci, którzy nim rządzą", pewnie mocno bym fałszował, mając na uwadze to, co rządzący poczynają w ramach tzw. reformy wymiaru sprawiedliwości.