Odkrycia dokonano na stanowisku Xian w prowincji Shanxi w środkowej części kraju. Kusza spoczywała u stóp żołnierza ze słynnej terakotowej armii cesarskiej odkrytej w 1974 roku. Badania na tym stanowisku są ciągle prowadzone.
Do dziś nie wiadomo, ilu żołnierzy liczy armia, wciąż odkopywani są nowi. Specjaliści szacują, że cesarza strzegło ponad 8 tysięcy piechurów, 130 rydwanów zaprzężonych w 500 koni i 150 jeźdźców. Figury są naturalnej wielkości, reprezentują różne formacje – piechotę, kopijników, kawalerzystów, łuczników, woźniców.
Odkryta kusza ma 130 cm długości, sprężynujący, warstwowy łuk wykonany jest z żelaza i drewna, mechanizm do naciągania cięciwy – z brązu, dzięki czemu nie korodował. Jej dokładna kopia miota pociski na odległość 800 metrów. Kusze używane w Europie, które pojawiły się zresztą około 1000 lat później, w XI wieku posyłały groty na odległość do 250 metrów.
Kuszę nazywano w Europie bronią diabła ze względu na zasięg i siłę rażenia, zdolność przebijania pancerzy, desek itp. Napinanie kuszy nie zależało od siły człowieka tak jak w przypadku łuku, ale dokonywał tego mechanizm poruszany przekładnią korbową. Broń ta była tak skuteczna, że papież Innocenty II podczas II soboru laterańskiego (1139 r.) zakazał chrześcijanom używania jej do walki z chrześcijanami.
Kierujący wykopaliskami prof. Shen Maosheng z Muzeum Terakotowej Armii Pierwszego Cesarza Qin w Xian jest zdania, że kusza była sekretną superbronią tego władcy, zaskoczył nią swoich przeciwników, dzięki czemu pokonał rywali, wrogie księstwa i doprowadził do zjednoczenia państwa chińskiego w 221 roku p.n.e.
