"Mierzejewski, znany przede wszystkim jako twórca pejzaży „metafizycznych", czerpiący z tradycji polskiej szkoły kolorystów i formistów, autor nastrojowych portretów, dążył do zwięzłości formy, do budowy obrazu tylko z niezbędnych elementów, ale ostateczny wyraz kompozycji malarskiej powierzał intuicji. W jego obrazach panuje oszczędność kolorystyczna - dominują rozmaite odcienie bieli, chłodne, stłumione, blade błękity, zielenie. Buduje w ten sposób charakterystyczną, melancholijną atmosferę swoich płócien. Postaci, które zjawiają się w jego obrazach, przeważnie samotne, formowane są w sposób niemal rzeźbiarski, mocno wycięte z tła, wyraźne w niedopowiedzianej, czasem odrealnionej przestrzeni, co jeszcze mocniej podkreśla ich odrębność, czasem wyobcowanie. Tylko gdy podejmuje tematy antyczne lub religijne pozwala sobie na pewną stylizację, umowność, formując postaci (np. Pieta) jak kompozycję dramatycznych linii. Portretom towarzyszą obrazy natury - gór, samotnego drzewa, domu. Często pojawia się też u niego motyw pracowni malarskiej, na ogół pustej, jako rodzaj schronienia, albo więzienia (obraz „Okno"), jeśli umieszcza w niej swój autoportret, to jako kogoś, kogo obserwuje z dystansu. Mierzejewski był również doskonałym, precyzyjnym rysownikiem oszczędnie operującym – podobnie jak barwą – także i kreską".
