NSA: noclegownia to nie miejsce zamieszkania

W czwartek Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę bezdomnego. W 2015 r. stracił mieszkanie. Od tego czasu tułał się po znajomych i nocował w charytatywnych ośrodkach. W ostatnim z nich, na terenie warszawskiej Woli, zamieszkał. Następnie postanowił złożyć w urzędzie dzielnicy wniosek o przydział mieszkania. Urząd odmówił. Stwierdził, że nie jest właściwy miejscowo do rozstrzygnięcia wniosku, bo obywatel nie jest – i nigdy formalnie nie był – u nich zameldowany. Pobytu w ośrodku dzielnica nie uznała za zamieszkanie, lecz za miejsce chwilowego pobytu. Bezdomny odwołał się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Chciał uchylenia uchwały, ponieważ ograniczała mu możliwość ubiegania się o zawarcie umowy najmu lokalu na terenie dzielnicy Wola. Powołał się na uchwałę Rady m.st. Warszawy z 9 lipca 2009 r. w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta stołecznego Warszawy. Wynika z niej, że bezdomny starający się o lokal musi mieć jakieś (faktyczne lub nie) miejsce zamieszkania. Uchwała niestety nie precyzuje pojęcia „miejsce zamieszkania". Odsyła tylko do definicji osoby bezdomnej zawartej w art. 6 pkt 8 ustawy o pomocy społecznej, gdzie występuje pojęcie „miejsce zamieszkania". Zdaniem skarżącego nie ma przeszkód, aby uznać ośrodek, w którym obecnie przebywa, za miejsce zamieszkania.