A za czasów Pani Gabrieli? Przybyszewski. To przecież był diabeł! Przypominam sobie, jak to słowo wymawiała Eichlerówna – przez trzy „ł": „Diabełłł...". Czyli wszystko już było i wyobraźmy sobie, że działo się to jeszcze w XIX wieku w małym mieście Krakówku.

A jak by dziś było z moralnością Dulskich? Niewiele by się zmieniło. Hanka byłaby pewnie „ukraińskim towarem eksportowym", a Tadrachowa zmieniłaby się pewno w Tadracha z długim nożem (jak się podobno zdarzyło poza granicami Warszawy). A przedwcześnie uświadomione Hesia i Mela? Mnie w ekskluzywnej szkole powszechnej pani Rontalerowej uświadomiły dwie przyjaciółki. Żeby było ciekawiej, jedna zginęła w getcie, a druga została przełożoną szkoły klasztornej w Wiedniu. Wszystko już było. Pamiętam, jak Eichlerówna, z którą grałem listy Zapolskiej, z obrzydzeniem komentowała obraz Muncha, który przedstawiał płód ludzki. Też już było.

A tańce? Mieszanka charlestona, heavy metalu i cake-walka. Kto pamięta, jak to się tańczy? Ja, bo grałem Zbyszka w teatrze Adwentowicza w 1949 roku. Kiedy zapytałem siedzącego obok mnie na widowni „Dulskiej" rektora Akademii Teatralnej, czy był już wtedy na świecie – tylko się roześmiał. Tak, tak, jak się długo żyje, to można bezkarnie powtarzać, że wszystko już było.