Reklama

Jan Maciejewski: Taniec cieni

Na początku był obowiązek. Jeszcze jeden punkt z długiej i ciasnej listy rzeczy, które koniecznie trzeba załatwić przed świętami. A potem już tylko pośpiech, ścisk, kamery profesjonalistów i telefony całej reszty.

Publikacja: 28.12.2018 18:00

Jan Maciejewski: Taniec cieni

Foto: Fotorzepa, Robert Gardziński

Walka o miejsce z najlepszą widocznością i przeciskanie się na drugi koniec sali, kiedy po podniesieniu kurtyny okazało się, że wszystko świetnie, tylko dzieci widać nie te, co trzeba. A dalej już tylko potknięcia nagradzane oklaskami większymi niż te za wszystkie poprawnie wyrecytowane role razem wzięte i napięcie w śledzeniu twarzy i ruchów znanych dokładniej niż jakiekolwiek inne. Bo nie tylko opatrzonych z troski i obowiązku, ale i przecież trochę takich samych jak nasze. To nie tak, że przedszkolne jasełka udają prawdziwe, dorosłe przedstawienia. Raczej teatr nieudolnie próbuje odtworzyć magię, złudzenie utkane z tych prościutkich rymowanek i monotonnych tanecznych układów.

Pozostało jeszcze 82% artykułu

Tylko 19 zł miesięcznie przez cały rok.

Bądź na bieżąco. Czytaj sprawdzone treści od Rzeczpospolitej. Polityka, wydarzenia, społeczeństwo, ekonomia i psychologia.

Treści, którym możesz zaufać.

Reklama
Plus Minus
„Wszystko jak leci. Polski pop 1990-2000”: Za sceną tamtych czasów
Plus Minus
„Eksplodujące kotki. Gra planszowa”: Wrednie i losowo
Plus Minus
„Jesteś tylko ty”: Miłość w czasach algorytmów
Plus Minus
„Harry Angel”: Kryminał w królestwie ciemności
Plus Minus
Gość „Plusa Minusa” poleca. Sebastian Jagielski: Czego boją się twórcy
Reklama
Reklama